DZIADY cz. III - SCENA VII - SALON WARSZAWSKI

JEDEN Z MŁODYCH
Cichowski uwolniony?

ADOLF
Ja znam Cichowskiego.
Właśnie byłem, chciałem się dowiedzieć od niego,
Żeby między naszymi na Litwie rozgłosić.

ZENON NIEMOJEWSKI
My powinniśmy z sobą łączyć się i znosić;
Inaczej, rozdzieleni, wszyscy zginiem marnie.
(Gadają ciszej)

MŁODA DAMA
(przy nich stojąca)
A jakie on okropne wytrzymał męczarnie!
(Rozmawiają)

PRZY STOLIKU
JENERAŁ
(do Literata)
Ale przeczytaj wreszcie - dajże się uprosić.

LITERAT
Ja nie umiem na pamięć.

JENERAŁ
Zwykłeś z sobą nosić.
Masz przy sobie pod frakiem - a - widzę okładki;
Damy chcą słyszeć.

LITERAT
Damy? - a! - to literatki.
Więcej wierszy francuskich na pamięć umieją
Niźli ja.

JENERAŁ
(idzie mówić z Damami)
Tylko niechaj Panie się nie śmieją.

DAMA
Macie robić lekturę? - przepraszam - choć umiem
Po polsku, ale polskich wierszy nie rozumiem.

JENERAŁ
(do Oficera)
Ma racyję po części, bo nudne po trochu.
(pokazuje na Literata)
Opiewa tysiąc wierszy o sadzeniu grochu.
(do Literata)
Czytajże, jeśli ciebie nie będziem słuchali -
To patrz -
(pokazując na drugiego Literata)
ten nam gazeciarz swe rymy wypali.
Śliczna byłaby wszystkim słuchaczom przysługa.
Patrz, jak się on zaprasza, jak śmieje się, mruga;
I usta już otworzył jak zdechłą ostrygę,
I oko zwrócił wielkie i słodkie jak figę.

LITERAT
(do siebie)
Wychodzą -
(do Jenerała)
Długie wiersze, ja bym piersi strudził.

JENERAŁ
(do Oficera)
Dobrze, że nie chce czytać, boby nas zanudził.

MŁODA DAMA
(oddzielając się od grupy młodszej, ode drzwi)





strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 -  - 6 -  - 7 - 

  Dowiedz się więcej