klp.plWzdłuż brzegów stawów, drzew i kwiatów, stali ludzie przebrani za faunów lub satyrów. Grali na bębenkach i fletniach, a przebrane za nimfy i hamadriady dziewczęta tańczyły w rytm melodii. „Z gęstwiny pobrzeżnej wysuwały się coraz nowe łódki o kształtach koników polnych i łątek. Błękitna szyba stawu wyglądała, jakby ją, kto przyrzucił płatkami kwiatów lub jakby ją poobsiadały motyle. Nad łodziami unosiły się tu i ówdzie poprzywiązywane na srebrnych i niebieskich niciach lub sznurkach gołębie i inne ptaki z Indyj i Afryki”.
Cezar chwalił Tygellina za przygotowanie tej „pływającej” uczty, która z racji miejsca była nowością. Biesiadnicy byli coraz bardziej pijani, a Neron, który siadł przy westalce Rubrii, szeptał jej do ucha czułe słówka. Podobne relacje pojawiły się między Winicjuszem a Popeą – kochanka cezara zaczęła uwodzić młodego mężczyznę.
Po zapadnięciu mroku gaje rozświetliły się mnóstwem lamp. Obnażone żony i córki z „pierwszych domów rzymskich” stały na tarasach lunapariów, wyuzdanymi ruchami przywoływały biesiadników do zabawy. Gdy tratwa przybiła do brzegu, cezar z gośćmi rozproszyli się po namiotach ukrytych wśród gajów. Rozpoczęła się orgia, szał, gorączka rozkoszy, nikt nie patrzył już na dostojeństwo, „kto z kim, gdzie i jak”, słychać było bezwstydne jęki i krzyki.
Winicjusz też chciał wziąć udział w tej rozpuście. W gaju otoczyły go dziewice. Myśląc, że jedna z nich, przebrana za boginię Dianę, jest Ligią, przypomniał sobie wówczas o ukochanej. Świadomość istnienia pięknej Rzymianki sprawiła, że nie oddał się zapomnieniu w ramionach dziewic, a poczuł wstręt i obrzydzenie do dzikiej rozpusty. Gdy nagle stanęła przed nim tajemnicza postać z zasłoniętą twarzą i wyszeptała, że to noc „jej miłości”: „..Masz mnie!”, Marek odparł, że kocha inną i nie skorzysta z tej okazji.
W tym momencie nadszedł Petroniusz z wiadomością, że to była Poppea: „- Cezar – rzekł Petroniusz – nie umiał ukryć przy niej swej żądzy do Rubrii, więc może chciała się zemścić, a ja przeszkodziłem wam dlatego, że gdybyś poznawszy Augustę odmówił jej, to byłbyś zgubiony bez ratunku, ty, Ligia, a może i ja”.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 -
Autor: