klp.plW Polsce początek średniowiecza przypada na X wiek (966 rok), kiedy to Mieszko I przyjął chrzest. Tym samym Polska znalazła się w kręgu państw chrześcijańskich, a chrześcijańska kultura, sztuka, nauka, język łaciński, zaczęły wpływać na polską rzeczywistość. Kościół nie tylko zintegrował państwo wewnętrznie, ale również włączył Polskę w krąg chrześcijańskiej europejskiej rodziny.
Gall Anonim, pierwszy polski kronikarz, opisał nasz kraj jako krainę mlekiem i miodem płynącą, gdzie różnice między poszczególnymi warstwami społecznymi nie były tak widoczne jak na zachodzie kontynentu. Polska kultura budownicza była głównie kulturą drewna. Postęp w architekturze nastąpił dopiero za czasów Kazimierza Wielkiego, który „zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną”. Do końca epoki jednak przeważało budownictwo drewniane. Ówczesna Polska nie była krajem żyjącym na skraju nędzy, ustępowała jednak zachodowi pod względem cywilizacyjnym. W naszym kraju nie powstała kultura dworska typu zachodniego, nie istniało silne mieszczaństwo. Do powstania Akademii Krakowskiej (1364) nie było w Polsce dużych zbiorów ksiąg, bibliotek, rozwiniętej instytucji mecenatu. Twórcami literatury byli zazwyczaj ludzie, mający inny zawód – Kadłubek był dostojnikiem kościelnym, Długosz – sekretarzem króla i wychowawcą jego dzieci. Większość tworzących literaturę pochodziła z zakonów. Stąd też polskie piśmiennictwo, zarówno ze względu na tematykę, jak też przeznaczenie, ma głównie charakter religijny. Średniowieczna kultura ma charakter w dużej mierze religijny, co związane jest z dużą rolą Kościoła.
Autor: