klp.plHobbiton - wioska leżącą przy drodze z Little Delving do Mostu Kamiennych Łuków na Brandywinie. Jest jedną z najstarszych miejscowości w Shire, kraju rzeczy bezpiecznych i wygodnych. Większość mieszkańców Hobbitonu stanowiła rodzina Bagginsów. Hobbiton był również zamieszkany przez rodzinę Gamgee. Większość budynków w Hobbitonie mieściła się w południowej części wioski. Były to głównie domy mieszkalne hobbitów, które znajdowały się po obu stronach Drogi nad Wodą. Aby pójść do północnej części wioski trzeba przejść przez Most nad Wodą. W Hobbitonie znajdował się Pagórek przy którym mieszkał Bilbo Baggins. Jak każdy hobbit zamieszkiwał w podziemnej norze, jednak jego lokum było wyjątkowo okazałe:
nora hobbita, a to znaczy: nora z wygodami. Miała drzwi doskonale okrągłe jak okienko okrętowe, pomalowane na zielono, z lśniącą, żółtą mosiężną klamką, sterczącą dokładnie pośrodku. Drzwi prowadziły do hallu, który miał kształt rury i wyglądał jak tunel: był to bardzo wygodny tunel, nie zadymiony, z boazerią na ścianach i chodnikiem na kafelkowej podłodze; nie brakowało tu politurowanych krzeseł ani mnóstwa wieszaków na kapelusze i płaszcze, bo hobbit bardzo lubił gości. Tunel wił się w skrętach, wił się i wił, wdrążając się głęboko, choć wcale nie prostą drogą, we wnętrze pagórka – a raczej: Pagórka, bo tak go nazywano w promieniu wielu mil – a mnóstwo okrągłych drzwiczek otwierało się to po jednej, to po drugiej jego stronie. Hobbici nie uznają schodów. Sypialnie, łazienki, piwnice, spiżarnie (mnóstwo spiżarni!), garderoby (hobbit miał kilka pokoi przeznaczonych wyłącznie na ubrania), kuchnie, jadalnie – wszystko mieściło się na tym samym piętrze, a nawet wzdłuż tego samego korytarza. Najparadniejsze pokoje znajdowały się z lewej strony (patrząc od wejścia), ponieważ tylko te miały okna, głęboko osadzone, okrągłe okna z widokiem na ogród, a dalej na łąki zbiegające w dół ku rzece.
Góry Mgliste – nieprzyjazne wzgórza położone już za granicą Dzikich Krajów. Rozpanoszyły się tam gobliny i wilki. Swoje siedziby miały we wnętrzu gór. Budowały tam tunele, korzystały też z jaskiń. W ich podziemnym państwie mieszkał także Gollum. Przeprawa przez góry była niebezpieczna. Po zachodniej stronie znajdowała się przyjazna dolina Rivendell. Na dalekiej północy wznosił się ostatni szczyt Gór Mglistych: Góra Gundabad, gdzie na wyprawę do Samotnej Góry zebrały się gobliny.
Rivendell – dolina wśród nieprzyjaznych Gór Mglistych, siedziba Elronda. Znajdował się tam Ostatni Przyjazny Dom. W gościnnej krainie słychać było zawsze śpiew elfów. Przez dolinę wiódł szlak drużyny Thorina, a następnie w drodze powrotnej odwiedził ją Gandalf z Bilbem.
Mroczna Puszcza – straszliwy ciemny i niebezpiecznym las, ciągnący się daleko na północ i na południe. Najrozleglejszy las na północnej półkuli. Wszystko w nim było dzikie, czarne, niesamowite. Na jej terenie niewiele było rzeczy nadających się do jedzenia, Znajdował się tam strumień, czarny i bystry, który przecinał ścieżkę. Woda w nim była zaczarowana, nie można było z niej pić, ani się w niej zanurzać, ponieważ powodowało to śpiączkę i utratę pamięci. Pod żadnym pozorem nie można było schodzić ze ścieżki biegnącej przez las. Puszczę zamieszkiwały krwiożercze wielkie pająki, które swe sieci rozsnuły na całych leśnych połaciach. W części północnej przez Puszczę płynęła Leśna Rzeka, która spływała z Gór Szarych do Długiego Jeziora. Nieopodal miejsca w którym wypływała z lasu wpadał do niej potok, nad którego źródłem znajdowała się skalna siedziba Leśnych Elfów. Puszczę zamieszkiwały jelenie, czarne wiewiórki i czarne motyle.
Jezioro Długie – wpadała do niego Rzeka Leśna. Szerokie ujście z obu stron zamykały jak brama urwiste skały, a u ich stóp ciągnął się pas wybrzeża wysypany żwirem. Długie Jezioro przypominało morze. Było tak szerokie, że przeciwległy brzeg wydawał się daleki i mały, a tak długie, że północnego końca, wysuniętego w kierunku Góry, nie można było dostrzec. Znajdowało się na nim Miasto na Jeziorze, którego mieszkańcy zajmowali się handlem.
Miasto na Jeziorze (Esgaroth) - miasto położone pośrodku Długiego Jeziora, na północ od ujścia Leśnej Rzeki. Wybudowane zostało na palach pośrodku jeziora i w całości wykonane z drewna. Miasto nie leżało na brzegu, gdzie widać było ledwie kilka chat i budynków, lecz wyrastało nad taflą jeziora, osłonione od fal wpadającej rzeki skalistym przylądkiem, który tworzył zaciszną zatokę. Długi drewniany most łączył brzeg z olbrzymim pomostem, zbudowanym z drzew wyciętych w puszczy, a na nim wznosiło się drewniane miasto ludzi, którzy mieli wciąż jeszcze dość odwagi, by żyć w cieniu Smoczej Góry. Wciąż jeszcze trwał tutaj ruch handlowy, towary płynęły rzeką z południa, a ludzie przewozili je, omijając wodospady, do swego miasta; lecz za dawnych dobrych czasów, gdy na północy kwitło zamożne miasto Dal, ludzie z Jeziora byli bogaci i możni, po wodach żeglowały całe flotylle, niektóre statki wiozły złoto, a inne - rycerzy w zbrojach. Kiedy woda opadała w czasie suszy, widać było po dziś dzień u brzegów zmurszałe pale większego niegdyś miasta. Przez most i bramę miejską wchodziło się na rynek. Był to szeroki krąg spokojnej wody, otoczony wysokimi palami, na których wspierały się najznamie¬nitsze budowle, i ułożonymi z desek bulwarami, z których schody i drabiny wiodły w dół, ku jezioru. W mieście rządził chciwy władca, który podczas ataku Smauga pierwszy usiłował zbiec na swej złotej łodzi. Smok spalił i zniszczył miasto. Śmiertelnie ranny spadł do wody, grzebiąc pod swoim cielskiem zabudowę. Miasto zostało odbudowane, jednak już na stałym lądzie.
Miasteczko Dal (w innych przekładach Dale) – położone myło nad górnym biegiem Bystrej Rzeki w pobliżu Góry krasnoludów. Zamieszkiwali je ludzie, którzy prowadzili z krasnoludami interesy. Zostało wyludnione, gdy w Górze zamieszkał zły smok Smaug i pladrował ludzkie osiedla. W czasach tych królem miasta był Girion. Jego daleki potomek, Bard, zabił smoka i skrzyknął chętnych ludzi z różnych stron do odbudowy dawnej stolicy.
Samotna Góra – zamieszkiwały ją krasnoludy, które przybyły z północy. Po osiedleniu zaczęły wykopy, zbudowały tunele i ogromne podziemne hale oraz warsztaty, a w dodatku znalazły mnóstwo złota i drogich kamieni. Zdobyły ogromne bogactwa i sławę. Królewskie sale pełne były cudownych klejnotów, rzeźb i pucharów. Góra z daleka była czarna i milcząca. Groźnie piętrzyła się nad głowami, gdy się do niej zbliżało. a Jedno z wzniesień zwano Kruczym Wzgórzem. Za dawnych lat jego szczyt służył za strażnicę krasnoludom. Krasnoludów z Góry przepędził okrutny smok Smaug. Większość z nich poległo, zaś bestia uwiła sobie leżę w dolnej jaskini. Smaug spał na stercie złota i skarbów zgromadzonych przez dawnych mieszkańców. Zgodnie z dawną przepowiednią Thorin wyruszył na wyprawę po skarb. Pod Górę podpłynął od strony Jeziora Długiego. Dzięki przemyśleniom Bilba drużyna znalazła tajne wejście w zachodniej ścianie Góry. Bilbo tunelem dotarł do legowiska smoka, a gdy potwora nie było „w domu” cała drużyna przemierzała wnętrze Góry, oglądając dawne pomieszczenia krasnoludów. Schronili się w jednej ze strażnic, by po wieściach o śmierci smoka przenieść się do Góry i umocnić Główną Bramę. Po śmierci Thorina w bitwie pięciu armii Królem spod Góry został jego kuzyn, Dorin.
Autor: