Rozmowa z Gerwazym - wywiad z bohaterem epopei Adama Mickiewicza.

Miał Pan jakiegoś sprzymierzeńca?

Przebywał tedy opodal Hrabia – krewny po kądzieli Horeszków. Po prawdzie zapatrzony w italskie mody i nazbyt niezrozumiale a poetycznie mówił, jednak obowiązek rodzinny poczuł, gościnę Sędziego odrzucił i po mojej stronie stanął, procesować się obiecał.

Wygnanie intruzów nie zakończyło sporu?

Ni trochę. Przeciwnie nawet. Było to, jakbyś oliwy do ognia dolał – nie ugasiło płomienia, lecz jeszcze potężniejszy pożar wznieciło. Chciałem raz na zawsze wroga uciszyć. Udałem się do bliskiego zaścianka. Tam z bracią szlachtą postanowiliśmy zajazd zrobić na Sopliców, jakoż i oni w wielkiej przyjaźni z Sędzią nie byli. Zajazd zaś to obyczaj starodawny i skuteczny, kiedy egzekucji trzeba wyroków trybunału. Wyprawa udała się znakomicie. Hrabia wraz z lokajami mieszkańców domu uwięził, my zaś oddaliśmy się rozkoszom grabieży.

To był wasz błąd. Gdybyście nie byli pijani, zauważylibyście zbliżających się Rosjan i nie dalibyście się związać we śnie.

Chwała Bogu daliśmy radę wyjść z opresji. Z więzów się uwolniliśmy i pobiliśmy Moskala. O mało co żywota nie postradałem w tej bitwie, gdyby mnie ksiądz Robak w ostatniej chwili nie przewrócił. On zresztą wiela mnie się przysłużył. Dwa razy wyratował Hrabiego przed niechybną śmiercią, raz ze szponów niedźwiedzia, drugi spod kul ruskich. On takoż więzy nam rozwiązał i broń dostarczył, bez czego dłużej byśmy gnili jako te świnie w chlewach. W boju ranny jednak został i wieczorem ducha wyzionął. Zdążył wcześniej przyznać się, iż on to jest Jacek Soplica, pokutujący za życie harde. Przebaczyłem mu przewiny jego, choć ból wielki dławił mnie tedy.

Pogodził się Pan z Soplicami?

A cóż zrobić miałem. Jeśli zapomniałem Robakowi jego przeszłość, zabrakło mi powodów do nienawiści. Swoje zrobili też młodzi. Otóż Tadeusz, syn Jacka zakochał się był w Zosi, wnuczce mego dawnego pana. Wkrótce wzięli ślub i zamieszkali razem na gospodarstwie. Ja także ich pokochałem, te dzieci godzące rody. Podarowałem im skarbczyk Stolnika, który obrócić zamierzałem na reperację murów Zamku, gdyż oni teraz stali się moją chlubą. Dziećmi się ich zajmuję, jako widzisz, Mopanku.

Jakie były dalsze losy Zamku?

Po pamiętnym zajeździe wojny nastały. Pierw Napoleon na Moskwę ruszył, po pół roku wrócił jednak sromotnie pobity. Znów Ruś opanowała powiat. Zabrano Soplicom wiele ziem, także Zamek. Nikt już się o niego nie troszczy. Niszczeje powoli, zagrzebując w stosach cegieł dawne historie.

strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej