W pustyni i w puszczy - bohaterowie

Staś Tarkowski – jeden z dwójki głównych bohaterów, czternastoletni Polak, syn uczestnika powstania styczniowego – Władysława Tarkowskiego. Wraz z ojcem inżynierem pracującym przy budowie kanału przebywa w Egipcie. Uczy się dobrze i jest sprawny fizycznie. Lubi się popisywać. Jest odważny i dumny. Porwanie bohatera i Nel sprawia, że musi szybko dojrzeć. Czuje się w pełni odpowiedzialny za małą przyjaciółkę i staje w jej obronie. Podczas całej przeprawy przez Afrykę opiekuje się dziewczynką. Wykazuje cechy prawdziwego odważnego i rozsądnego mężczyzny, dzięki czemu dzieciom udaje się przeżyć w pustyni i w puszczy.

Nel Rawlison – półsierota, wraz z ojcem pracującym przy Kanale Sueskim przebywała w egipskim Port-Saidzie. Miała osiem lat i przypominała aniołka. Była krucha i delikatna, łatwo się przeziębiała. We wszystkich budziła tkliwość. Po porwaniu, podczas podróży wykazała wielki hart ducha, dzięki czemu przeżyła trudy wędrówki przez Afrykę. Jej obrońcą i przyjacielem był Staś Tarkowski. Potrwfiła wymusić na nim spełnienie każdej zachcianki. Starała się zawsze być dzielna i nie płakać, co było wyzwaniem dla małej dziewczynki.

Pan Rawlison – Anglik, ojciec Nel. Mieszkał w willi w Port-Saidzie, niedaleko kanału, jeden z dyrektorów kompanii Kanału Sueskiego i przyjaciel inżyniera Tarkowskiego. Wraz z nim udał się do Medinet, by kontrolować prace nad budową kanału. Kochał ponad wszystko swą jedynaczkę i po jej zaginięciu załamał się. Robił wszystko, by uratować małą. Po odzyskaniu córki udał się na stałe do Anglii.
Władysław Tarkowski – starszy inżynier kompanii Kanału Sueskiego, ojciec Stasia. Walczył jedenaście miesięcy w 1863 roku w powstaniu styczniowym. Był ranny, a następnie dostał się do niewoli rosyjskiej. Został wysłany na Sybir, jednak udało mu się zbiec z Rosji. Studiował inżynierię i nauki hydrauliczne. Był uważany za człowieka porywczego. Przyjaźnił się z panem Rawlisonem i wraz z nim kontrolował budowę kanału. Kupił Nel psa Sabę. Wiele uczynił by odbić porwanego syna i Nel. Na starość zamieszkał w Polsce wraz z synem i jego żoną.

Kali – niewolnik Gebhra. Był krępy i mocno zbudowany, ramiona miał silne, a stopy stosunkowo małe. Nie mówił po arabsku, a jego znajomość języka ki-swahili była znikoma. Był synem króla kraju Wa-hima. W jego kraju panował zwyczaj, że kobiety pracowały, zaś mężczyźni próżnowali. Był bardzo przydatny dzieciom, ponieważ sprawnie zajmował się przygotowywaniem obozu, dbał o konie i przyrządzał jadło. Bardzo kochał dzieci, szczególnie małą Nel, którą nazywał „bibi”. Nie zawahał się wyruszyć na poszukiwanie Saby, by Nel się nie smuciła. Towarzyszył dzieciom podczas ich drogi przez pustynię i puszczę. Jego umiejętności były bardzo potrzebne. Pomógł głównie, gdy dotarli do krainy jego ojca – porozumiewał się z plemionami, zapewniając karawanie bezpieczeństwo. Po śmierci ojca – Fumby – został wybrany na przywódcę Wa-himów. Postanowił jednak towarzyszyć Stasiowi i Nel w dalszej drodze nad ocean. Lubił się przechwalać i robić wrażenie na swych współplemieńcach. Dzięki Stasiowi przyjął jednak chrzest i uważał, że ma białą duszę. Zastanawiał się nad swym postępowaniem kierując się sprawiedliwością. Po powrocie w rodzinne strony został władcą krainy pod protektoratem angielskim położonej nad Jeziorem Rudolfa. Za pomocą misjonarzy zaprowadzał tam chrześcijaństwo.
Mea- niewolnica – pochodziła z plemienia Dinka. Miała miłe rysy i słodki wyraz twarzy oraz charakterystyczne dla jej plemienia długie i cienkie nogi. Była cicha i pokorna. Cechowała ją zwinność i sprawność, co między innymi udowodniła wspinając się podczas burzy na drzewo. Towarzyszyła Stasiowi i Nel podczas przeprawy przez pustynię i puszczę. Opiekowała się dziewczynkom starając się zapewnić jej wszelkie możliwe wygody. Jako służąca Nel była traktowana przez innych Czarnoskórych jako ktoś wyjątkowy. Podobnie jak Kali przyjęła chrzest. Na pustyni, gdy wyprawa umierała z pragnienia postanowiła umrzeć przy Kalim.

Henryk Linde – Szwajcar, syn kupca z Zurychu handlującego jedwabiem – Staś natknął się na niego w puszczy. Kształcił się na inżyniera, jednak pasjonowały go podróże, więc po odziedziczeniu fortuny wyprawił się do Egiptu. Dotarł do Chartumu i polował z Dangalami w Sudanie. Zajął się kartografią Afryki i był członkiem wielu towarzystw geograficznych. Ostatnią podróż zaczął w Zanzibarze. Dotarł do Wielkich Jezior, a następnie do gór Karamojo, dzięki ludziom ofiarowanym przez króla Ugandy. Tu uczestników wytrzebiła ospa, a następnie śpiączka. Podczas jednego z polowań był raniony przez dzika ndiri, a w pokiereszowaną nogę wdała się gangrena. Towarzyszył mu jedynie chłopiec – Nasibu. Walczył z mahdystami i pobił ich oddział liczący trzystu wojowników. Zmarł wkrótce po spotkaniu ze Stasiem, prosząc chłopca, by ochrzcił członków jego drużyny pozostających w śpiączce.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 - 

  Dowiedz się więcej