klp.pl„Przecież to bajka. Wszystko tu jest zmyślone i nieprawdziwe.”Podobnie opowieści Mateusza, choć rozgrywa się w czasach panowania królów w Europie, nie możemy powiązać z czasem historycznym.
Miejsca akcji
Głównym miejscem akcji powieści Brzechwy jest trzypiętrowa Akademia pana Kleksa przy ulicy Czekoladowej. Mieszczą się tam na parterze sale lekcyjne, sypialnia i jadalnia chłopców, mieszkanie pana Kleksa i Mateusza, a także niedostępne sekrety pana Kleksa.
Akademia otoczona jest murem, który z zewnątrz wygląda jak zwykły mur, natomiast wewnątrz znajdują się w nim bramki do wielu bajek (nikt nie wie ile ich jest). Budynek stoi w olbrzymim parku, w którym rosną wielkie drzewa. Akademia na koniec powieści zmienia się w klatkę ze szpakiem, zaś Adaś z dziedzińca szkoły przenosi się do pokoju z lampą i wielką biblioteką, w którym starszy pan opowiada mu bajkę.
Innymi miejscami wydarzeń są poszczególne bajki. W opowieści „O dziewczynce z zapałkami” Adaś wchodzi na tłoczną i zasypaną śniegiem ulicę obcego miasta. Nie czuje zimna, ponieważ jest „z innej bajki”. Z kolei w utworze „O śpiącej królewnie i siedmiu braciach” Adaś z Andrzejem biorą udział w historii, a następnie jedzą wraz z królewną poczęstunek. Królową Żabkę spotyka Adaś we wnętrzu dziupli starego dębu, w jednej ze skrzyń, zaś kąpiel w morzu uczniowie Akademii zażywają w bajce „O rybaku z złotej rybce”.
Opowieść Mateusza rozgrywa się na dworze potężnego króla. Książę mieszka w pałacu wyłożonym marmurami i złotem oraz perskimi dywanami. Ma własną zbrojownię i stadninę koni. Królestwo jest olbrzymie, a inni władcy chylą czoło przed ojcem Mateusza i pragną jego przyjaźni. Po przemianie w szpaka książę odwiedza dwory swych sióstr, a po wielu perypetiach trafia na targu w Salamance w ręce pana Kleksa.
Księżyc
Powieść ciekawie przedstawia także Księżyc, na którym było prawe oko dyrektora Akademii. Cała powierzchnia księżyca pokryta jest górami z miedzi, srebra i żelaza. Góry poprzecinane są we wszystkich kierunkach długimi, krętymi korytarzami, od których prowadzi niezliczona ilość drzwi do leżących wzdłuż korytarzy pieczar.
Mieszkają w nich księżycowi ludzie, którzy nazywają się Lunnami. Na powierzchni księżyca panuje wieczysty mróz, dlatego też Lunnowie nigdy nie opuszczają wnętrza gór. Snują się nieustannie po swoich korytarzach, wędrują z piętra na piętro, zapuszczają się w głąb swojej planety, drążą niestrudzenie metalowe ściany i prowadzą pracowite życie mrówek.
Roślinności na księżycu nie ma żadnej, nie ma też żadnych innych żywych istot prócz Lunnów. Ich mieszkania wypełnione są dziwacznymi sprzętami z żelaza i miedzi. Są to przeróżne krążki, płytki, talerze, misy, poustawiane na trójnogach lub pozawieszane na ścianach. Na południu półkuli księżyca, w Wielkiej Srebrnej Górze, mieszka władca Lunnów, potężny i groźny król Niesfor.
Psi raj
Psi raj to miejsce, gdzie dostają się po śmierci wszystkie psy. Nie doznają tam żadnych trosk ani przykrości. Znajduje się on w połowie drogi do raju ludzkiego. Słońce nigdy tam nie zachodzi, a czas odmierzany jest czasem zjedzenia czekoladowego pomnika.
Do wnętrza można dostać się przez szklaną bramę pilnowaną przez buldoga angielskiego. Prowadzi od niej szeroka ulica Białego Kła, po której obydwu stronach stoją długim szeregiem psie budy, przypominające nieduże domki, pobudowane z różnokolorowych cegiełek i kafli, o maleńkich ganeczkach i okrągłych okienkach, otoczone prześlicznymi ogródkami. Po ulicy spacerują psy najrozmaitszych ras i gatunków.
Ulica wiedzie aż do placu Doktora Dolittle, na którym stoi jego pomnik z napisem:
„Doktorowi Dolittle, dobroczyńcy i lekarzowi zwierząt, wdzięczne psy”.Plac otoczony był ze wszystkich stron schludnymi, jasnymi domkami. Reks oprowadza Adasia po całym psim raju. Pokazuje mu między innymi ulicę Dręczycieli, plac Robaczków Świętojańskich, ulicę Biszkoptową, a także psi cyrk i psie kina, ulicę Baniek Mydlanych, Zaułek Dowcipny i ulicę Konfiturową, wyścigi chartów i Teatr Trzech Pudli, hodowlę kiszek kaszanych i pasztetowych, ogródki salcesonowe, szczenięcą łaźnię oraz rozmaite inne rajskie urządzenia.
Fabryka dziur i dziurek
Fabryka dziur i dziurek - znajdowała się za miastem i aby do niej dotrzeć należało się udać tramwajem przez samogrający most. Po wyjściu do fabryki prowadziły ruchome chodniki.
Zakład składał się z dwunastu olbrzymich budynków o przezroczystych murach i oszklonych dachach. Znajdowały się tam najwspanialsze urządzenia i maszyny, przy których pracowało dwanaście tysięcy majstrów i robotników. Z daleka już można było rozpoznać potężne koła maszyn, których stukot donośnym echem rozlegał się po całej okolicy.
W pierwszej hali zwiedzających oślepiały snopy różnokolorowych iskier, tryskających z pasów transmisyjnych, elektrycznych świdrów i tokarek. Maszyny stały długimi szeregami w kilka rzędów, inne zawieszone były na linach i dźwigach, przy wszystkich zaś uwijały się tłumy robotników ubranych w skórzane fartuchy i hełmy o czarnych szkłach.
W pierwszej hali były m. in. wyrabiane dziurki od kluczy, dziurki w nosie i dziurki w uszach. W następnych halach fabrycznych wyrabiane były dziury i dziurki większych rozmiarów, a więc dziury na łokciach, dziury w moście, a nawet dziury w niebie. Te ostatnie były szczególnie duże i maszyny, na których je toczono, wystawały wysoko ponad dach fabryki, a robotnicy pracujący przy nich musieli wspinać się po olbrzymich rusztowaniach.
W jednym z pawilonów mieściła się sortownia, zaś w ostatnim budynku pakownia - tam specjalne robotnice ważyły dziury i dziurki na dużych wagach i pakowały je do pięcio- i dziesięciokilowych skrzynek.
Autor: