klp.plAdaś Niezgódka zawsze podziwiał umiejętność latania, którą posiadał pan Kleks i wiele razy starał się go naśladować, lecz nigdy nie udało mu się wznieść w górę. Aż pewnego dnia, po tym jak nabrał powietrza w płuca, poczuł dziwną lekkość i zaczął unosić się nad ziemią. Wzlatywał coraz wyżej i wyżej, a jego pojawienie się na niebie wzbudziło zainteresowanie ludzi, którzy wyszli z domów i obserwowali go przez lunety.
Chłopiec nie potrafił jednak sterować swym lotem i nie mógł wrócić na ziemię. Niesiony przez wiatr oddalił się od Akademii i wkrótce stracił z oczu miasto. Zapadł zmrok i Adaś, zmęczony strachem, zapadł w głęboki sen. Obudziło go nagłe uderzenie. Zaskoczony, otworzył oczy i ujrzał przed sobą szklany mur. Stał na ziemi, która była przezroczysta i błękitna. Po chwili odszukał bramę, zrobioną z niebieskiego szkła i zapukał. W małym okienku ukazała się głowa buldoga, który warknął i zniknął. Niebawem okienko znów się otworzyło i Adaś dostrzegł w nim białego pudla.
Zagwizdał radośnie tak, jak gwizdał na swojego mopsa, Reksa. Wtedy rozległo się znajome szczekanie i w okienku ukazał się Reks, który otworzył bramę i wpuścił chłopca do niezwykłego miasta. Wszystkie budynki miały kształt psich bud, a po ulicach spacerowały psy najrozmaitszych ras. Adaś postanowił nie wyróżniać się wśród nich i zaczął chodzić na czworakach, naśladując psią mowę. Okazało się, że doskonale rozumie psy i sam potrafi porozumiewać się w ich języku.
Reks wyjaśnił mu, że znalazł się w psim raju, a wizyty ludzi są tu częste, ponieważ psi raj mieścił się w połowie drogi do ludzkiego raju. Potem przedstawił Adasiowi swych przyjaciół i oprowadził go po mieście. Centralnym miejscem psiego raju był plac doktora Dolittle, do którego prowadziła ulica Białego Kła. Na placu stał pomnik znanego weterynarza, zrobiony z czekolady. Wokół niego stały psy i zlizywały czekoladę. Adaś zbliżył się do pomnika i odgryzł połowę buta. Reks wytłumaczył mu, że każdego dnia mieszkańcy raju zjadają pomnik i odbudowują go na nowo, odmierzając w ten sposób kolejne dni. Zaprosił Adasia do swego domku, przed którym rosły krzaki serdelkowe i kiełbasiane. Rozsiedli się w salonie, gdzie Reks uraczył gościa mlekiem o smaku lodów waniliowych.
Następnie wyruszyli na dalsze zwiedzanie, docierając do ulicy Dręczycieli. Oczom chłopca ukazał się niezwykły widok. Po obu stronach ulicy, na kamiennych postumentach, stali chłopcy i każdy z nich kolejno głośno wyliczał krzywdy, jakie wyrządził swojemu psu. Reks wyjaśnił, że każdy chłopiec, który dręczy swego psa, podczas snu przedostaje się do psiego raju, a po przebudzeniu sądzi, że wszystko mu się przyśniło, lecz nigdy więcej nie dokucza zwierzętom.
Potem udali się na ulicę Robaczków Świętojańskich, gdzie mieścił się wspaniały plac zabaw i Adaś przyłączył się do zabawy z innymi psami. Na ulicy Biszkoptowej nasycili się pysznymi biszkoptami maczanymi w miodzie, po czym wrócili do domu Reksa. W ciągu kolejnych dni Adaś zwiedził wiele ciekawych miejsc: psi cyrk, psie kino, ulicę Baniek Mydlanych, Zaułek Dowcipny, ulicę Konfiturową, Teatr Trzech Pudlów oraz zakład fryzjerski na ulicy Syropowej. Czuł się bardzo dobrze w psim raju, lecz coraz bardziej tęsknił za Akademią i kolegami. Z przerażeniem myślał, że już nigdy nie wróci na ziemię.
Pewnego dnia, kiedy leżał w ogródku przed domem Reksa, usłyszał znajome krakanie i ujrzał Mateusza, który przysiadł na gałęzi, trzymając w dziobie list od pana Kleksa. Pan Kleks wyjaśniał w nim, w jaki sposób Adaś ma pokierować swoim lotem, aby wrócić do szkoły. Chłopiec pożegnał się z psami, grzecznie dziękując im za gościnę i opuścił psi raj. Po kilku godzinach dotarł do Akademii, radośnie witany przez kolegów i pana Kleksa.
Autor: