Podział chronologiczny literatury rzymskiej

Początki literatury rzymskiej, pisanej w języku łacińskim, przypadają na III wiek p.n.e. Jej dzieje można podzielić na cztery okresy:

1. Okres archaiczny (280-80 p.n.e.)
Literatura rzymska komentowała wtedy i przetwarzała wzory greckie – religijne i mitologiczne. U jej początków znajdujemy przekłady Homera i innych poematów epickich oraz tragedie i komedie łacińskie wykorzystujące poetykę dramatu greckiego – np. komedie Plauta i Terencjusza. Tworzono także prozę historyczną i epicką, która podejmowała tematy związane z powstaniem Rzymu (Początki Katona Starszego).

2. Okres cyceroński (80-30 p.n.e.)
W tym okresie rozwijała się poezja miłosna (Katullus) oraz filozoficzna (poemat Lukrecjusza O naturze wszechrzeczy). Wtedy pojawiła się (pod wpływem burzliwego życia politycznego republiki rzymskiej) proza retoryczna. Najznakomitszym twórcą tego nurtu był Cyceron oraz Juliusz Cezar i Katon Młodszy. Do znanych utworów tego okresu należą pamiętniki Cezara (O wojnie domowej, O wojnie galijskiej).

3. Okres augustowski (30 p.n.e.-14 n.e.)
Okres ten nazywany jest „złotym wiekiem poezji rzymskiej”, ponieważ jest to czas twórczości najbardziej znanych liryków: Horacego i Wergiliusza. Trzecim wielkim twórcą tego okresu był Owidiusz.

4. Okres cesarski (I-V w. n.e.)
Literatura tego okresu nie może szczycić się takim dorobkiem, jak w poprzednim czasie. Warci wymienienia są autorzy: zjadliwi satyrycy Marcjanis (Epigramy) i Juwenalis (Satyry) oraz twórcy prozatorscy – Petroniusz (romans przygodowo-obyczajowy Satyrikon), Apulejusz, Marek Aureliusz.

  Dowiedz się więcej