klp.plRenesansowy poeta, piszący po łacinie i po włosku, humanista, dyplomata, duchowny, uczestnik życia politycznego, uczony, miłośnik starożytnej kultury. Jego włoskie poezje są bardziej intymne, osobiste, są znane i podziwiane do dziś. W Zbiorze pieśni zawarł miłość do Laury, z sonetów do której zasłynął. Petrarka, który był duchownym, miał wkrótce po złożeniu ślubów ujrzeć w kościele w Awinionie damę, z której uczynił swoją muzę. Miłość, która nigdy nie została spełniona, przetrwała śmierć Laury i Petrarki.
O Sonetach do Laury czytaj więcej tutaj
Giovanni Boccaccio (1314-1375) – włoski humanista, pisarz, działacz polityczny. Walczył o utrzymanie swobód republikańskich we Florencji. Autor Dekameronu, zbioru stu krótkich opowiadań i nowel. Jest to przykład świetnej renesansowej prozy, w której autor wyśmiewa feudalny porządek, przesądy minionej epoki, tępotę i obłudę duchowieństwa. Boccaccio stanie się dla innych pisarzy wzorem śmiałej krytyki, realizmu przedstawianej rzeczywistości, poczucia humoru i erotyzmu, będącego wyraźnym sprzeciwem wobec ascetyzmowi.
O Dekameronie czytaj więcej tutaj
Michel Eyquem de Montaigne (1533-1592) - francuski pisarz, moralista, przedstawiciel sceptycyzmu. Autor Prób – cyklu rozmyślań nad sensem życia, szczęściem. Od francuskiej nazwy cyklu (Essais) – pochodzi nazwa gatunku – esej.
W Próbach autor stara się dokonać autoanalizy dokonań moralnych, psychicznych, tekst ma charakter dziennika duchowego, intymnego zapisu przeżyć wewnętrznych. Montaigne nie tworzy systemu filozoficznego, postuluje zaś, by „poznać siebie, nauczyć się dobrze żyć i dobrze umrzeć”. Wskazuje, iż życie człowieka winno być łatwe, przyjemne i rozsądne; człowiek winien się również uniezależnić od świata i jego zależności – dzięki poglądom sceptycznym. Spokojnie i rozsądnie należy podchodzić do wszystkiego, co zsyła nam życie, również do śmierci, bowiem strach przed śmiercią może zabrać radość życia.
Popularne cytaty z Montaigne’a:
- Nikt nie jest wolny od mówienia bredni
- Nawet na najwspanialszym tronie świata siedzi się zawsze na własnym siedzeniu
- Wielkie i wspaniałe arcydzieło człowieka – to żyć dorzecznie
- Poczucie dobra i zła zależy w dużej mierze od naszego o tym mniemania
- Największa rzecz na świecie to umieć należeć do siebie
Francois Rabelais (1494-1553) - francuski pisarz, humanista, autor epopei Gargantua i Pantagruel, będącej satyrą na feudalne stosunki w średniowieczu oraz utopijną wizją nowego społeczeństwa.
Epopeja skierowana jest przeciwko średniowiecznej mentalności, wychwalając jednocześnie bogactwo i doskonałość humanizmu. Utwór składa się z pięciu ksiąg, opisując historię dwu olbrzymów – Gargantui i Pantagruela. Olbrzymy posiadają ludzkie cechy, są prostolinijni, poczciwi, dobrotliwi, mają też swoje dziwactwa, czasem są aroganccy, niepokorni.
W dziele da się zauważyć podstawowe wykładniki humanizmu. Góruje umiłowanie życia, fascynacja człowiekiem. Tzw. pantagruelizm jest terminem ukutym na podstawie tego dzieła, oznacza dążenie do wyzwolenia wszelkich sił dla zadośćuczynienia ziemskim pragnieniom. Człowiek ma obowiązek rozwijania swoich zdolności, talentów, winien dążyć do zdobycia wiedzy.
Autor: