Teatr szekspirowski

Mniej więcej w połowie XVI wieku na Wyspach Brytyjskich zapanował idealny klimat dla rozwoju teatru. Prawdziwym impulsem było wybudowanie w 1576 roku sceny „The Theatre” w Londynie. Brytyjczycy wszystkich stanów społecznych interesowali się dramatem i z wielkim zniecierpliwieniem oczekiwali na przebłysk geniuszu któregoś z rodzimych twórców. Jak pisze znany badacz światowej sceny teatralnej Allardyce Nicol:

„W teatrze rodziła się nowa forma sceniczna, bogata w możliwości, które trzeba było dopiero odkryć, i zwrócona twarzą nie do dekoratora, lecz ku aktorowi interpretującemu słowa dramatopisarza”

(A. Nicoll, „Dzieje dramatu. Od Ajschylosa do Anouilha”, Warszawa 1975, t. 1, s. 246).

Przyczyną upadku włoskiej sceny był zbyt wyrazisty podział teatrów na amatorskie i zawodowe, a także zbytnia teoretyzacja sztuk. We Francji przyczyną kryzysu była skomplikowana sytuacja polityczna, a także brak profesjonalistów teatralnych, zwłaszcza zawodowych dramatopisarzy. Scena hiszpańska podupadła na skutek swojej prowincjonalności. Właśnie w tak trudnych dla teatru europejskiego czasach nastała era dominacji Anglii w tej dziedzinie. Na Wyspach Brytyjskich w roku 1580 na scenę wkroczyła grupa młodych, wykształconych i pełnych zapału dramaturgów, którzy zaczęli tworzyć zgodnie z ludową konwencją. Do tego pokolenia należeli Robert Greene, Thomas Lodge, George Peele oraz Thomas Kyd. Jednak na najważniejszych twórców trzeba było jeszcze poczekać kilka lat, gdyż w 1580 roku byli dopiero szesnastolatkami. Pierwszy z nich, Christopher Marlowe, studiował w Oksfordzie, natomiast drugi, William Shakespeare, pomagał ojcu w handlowaniu wełną. Shakespeare zaangażował się w teatr w wieku dwudziestu ośmiu lat, był to idealny czas,

„by wchłonąć atmosferę renesansu w jego szczytowym momencie, lecz również, by zastać bezpośrednio wyprzedzające go wzory, jeszcze nie skamieniałe w tradycji, czekające na to, by je uszlachetnił”.

(A. Nicoll, „Dzieje dramatu…”, s. 246).
Sztuki autorstwa Williama Shakespeare’a uchodzą za najwybitniejsze dzieła nie tylko angielskiej, ale światowej literatury. Trzydzieści osiem utworów, które wyszły spod jego pióra, dzieli się na trzy grupy: tragedie, dramaty historyczne i komedie. Wśród najbardziej znanych arcydzieł Anglika wymienia się: „Romeo i Julię”, „Makbeta”, „Hamleta”, „Otella”, „Króla Leara”, „Sen nocy letniej”, „Juliusza Cezara”, „Wiele hałasu o nic”, „Burzę”, „Kupca Weneckiego”, „Ryszarda III” czy „Poskromienie złośnicy”.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 - 

  Dowiedz się więcej