Kultura starożytnego Egiptu

Kultura egipska rozwinęła się u wybrzeży Nilu – z powodu zależności od tego jedynego źródła wody pitnej życie Egipcjan układało się w rytmie wylewów rzeki. Egipski kalendarz powstał około 3000 lat p.n.e. Był to kalendarz rolniczy, chłopski, powstały poprzez obserwację wylewów Nilu, które powtarzały się średnio co 365 dni. Rok dzielono na trzy pory – wylewy, siew i zbiory oraz na dwanaście trzydziestodniowych miesięcy. Kalendarz ten został wprowadzony w państwie rzymskim przez Cezara w 46 roku p.n.e. Był to tzw. kalendarz juliański. Poprawiono go dopiero w XVI wieku, a dokonał tego papież Grzegorz XIII, od którego imienia nazwano go kalendarzem gregoriańskim.

Egipt był krajem politeistycznym – panowało w nim wielobóstwo. Bogowie posiadali jednak pewną hierarchię – nie wszyscy byli sobie równi. Najważniejszy był bóg Re – bóg słońca. Na drugim miejscu znajdował się Ozyrys – bóg zmarłych i natury. Kolejni pod względem ważności byli: Horus – bóg nieba i opiekun faraonów, Ptah i Amon – opiekunowie stolic (Teb i Memfis). Wśród bogiń czczono Izydę i Hathor. Bogowie najczęściej przedstawiani byli jako ludzie o zwierzęcych głowach. Kultem zajmowała się specjalna grupa społeczna – kapłani. Kapłani byli grupą faworyzowaną przez faraona, obdarzaną zaszczytami i władzą. Z czasem kapłani stali się wielką potęgą gospodarczą i polityczną w Egipcie.

Egipcjanie wierzyli w życie pozagrobowe, a swoich władców chowali w piramidach, pełniących funkcje grobowców. Śmierć była początkiem drogi do innego życia. Dlatego do tej drogi należało się dobrze przygotować – zabrać ze sobą potrzebne w życiu sprzęty codziennego użytku, pożywienie, służbę. Za wszelką cenę starano się zachować ciało przed zniszczeniem, co spowodowało rozwinięcie się zwyczaju balsamowania zwłok. Najstarsze piramidy pochodzą z czasów Dżesera, żyjącego w III dynastii. Do najbardziej znanych należą także piramidy Chefrena (z posągiem Sfinksa) oraz Mykerinosa.

  Dowiedz się więcej