klp.plEpikurejczycy to tzw. filozofowie ogrodów (ponieważ szkoła założona została poza Atenami, w ogrodzie). Szkoła została założona przez Epikura (stąd nazwa) w III w. p.n.e., dotrwała do II w. n.e.
Słynni epikurejczycy to:
Od atomistów epikurejczycy zaczerpnęli materializm. Świat jest dla nich zbiorem zorganizowanych atomów. Świat nie musi mieć żadnej zewnętrznej przyczyny, atomy bowiem same z siebie działają we właściwy sposób.
Etykę epikurejczycy opierali na życiu zgodnym z naturą. Szczęście człowiekowi daje kontakt z naturą. Człowieka mogą unieszczęśliwić cztery rzeczy: niemożność bycia szczęśliwym, cierpienie, śmierć i bogowie. Szczęście można zdobyć, gdy człowiek żyje rozumnie. Każdy ma prawo do szczęścia. Szczęście natomiast jest doznawaniem przyjemności. Drogami do szczęścia są: brak cierpienia, radość z życia (słynne: carpe diem – chwytaj dzień, żyj chwilą), spokój ducha i dobra zewnętrzne.
Sceptycyzm
Twórcą szkoły był Pirron. Cztery kluczowe tezy Pirrona to:
Eklektyzm
Ten nurt filozoficzny zebrał wszystkie inne dotychczasowe poglądy i próbował je połączyć. W każdym z nich miało być bowiem ziarno prawdy. Najważniejszym eklektykiem był Cyceron (Marcus Tulius Ciceron). Cyceron słynie z napisania wielu mów sądowych i politycznych, nacechowanych erudycją, polotem i dowcipem. Jako eklektyk, Cyceron kształtował swoje poglądy w oparciu o wiele szkół filozoficznych.
Cynizm
To kolejna grecka szkoła filozoficzna, powstała na przełomie V i IV w. p.n.e., a działająca do IV w. n.e. Do głównych tez należało głoszenie cnoty jako życia zgodnego z naturą oraz głoszenie ideału mędrca jako człowieka kierującego się w działaniu tylko rozumem.
Reprezentantem szkoły był Diogenes, nazywany filozofem z beczki (bowiem na dowód, iż rzeczy doczesne nie dają szczęścia, zamieszkał w beczce).
Autor: 