Kornel Makuszyński – biografia

W roku 1915 Makuszyńscy zostali ponownie wywiezieni z miasta i czasowo osiedli w Kijowie. Pisarz zaczął aktywnie działać wśród tamtejszej Polonii, objął prezesurę Kijowskiego Towarzystwa Literackiego oraz kierownictwo literackie Teatru Polskiego Stanisławy Wysockiej. Podczas pobytu nad Dnieprem napisał wiele felietonów i humoresek dla dorosłych oraz wydał zbiór baśni dla dzieci „Bardzo dziwne bajki”. Po zakończeniu wojny i odzyskaniu niepodległości przez Polskę, postanowił wrócić do kraju i w czerwcu 1918 roku przeprowadził się do Warszawy. Tu rozpoczął się okres wzmożonej działalności twórczej. Makuszyński nawiązał współpracę z redakcjami najbardziej poczytnych dzienników i czasopism kulturalnych, między innymi z: „Warszawianką”, „Rzeczpospolitą”, „Ilustrowanym Kurierem Codziennym”, „Kurierem Warszawskim”, na łamach których zamieszczał felietony oraz recenzje. W tzw. „okresie warszawskim” życia powstały również liczne utwory dla dzieci i młodzieży, które zapewniły mu sympatię młodego pokolenia i ugruntowały jego pozycję jako pisarza: autobiograficzna opowieść „Bezgrzeszne lata”, „O dwóch takich, co ukradli księżyc”, „Przyjaciel wesołego diabła”, „Panna z mokrą głową”, „Wyprawa pod psem”, „Wielka brama”, „Awantura o Basię”, „Szatan z siódmej klasy” oraz wydane pośmiertnie „Szaleństwa panny Ewy”. Rok 1926 przyniósł Makuszyńskiemu Państwową Nagrodę Literacką za poemat dygresyjny „Pieśń o Ojczyźnie” oraz najwyższe wyróżnienie literackie, przyznane mu przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

Od roku 1918 Kornel Makuszyński związał się z Zakopanem, gdzie bywał kilka razy w roku. Patronował wielu komitetom organizacyjnym zawodów narciarskich, konnych i samochodowych. Jego felietony, zainspirowane fascynacją życiem górali i atmosferą górskich miast, ukazywały się w prasie zakopiańskiej: „Gazecie Zakopiańskiej”, „Głosie Zakopiańskim”, „Młodym Taterniku” oraz czasopiśmie „Zakopane i Tatry”. Swoistą opieką otoczył klub „Wisła” i to właśnie dzięki jego inicjatywie zbierano fundusze na zakup nart dla najbiedniejszej młodzieży góralskiej. Od roku 1929 zaangażował się w działalność nowo utworzonego Związku Przyjaciół Górali. Dwa lata później wkład pisarza w działalność społeczną został doceniony przez mieszkańców Zakopanego, którzy nadali mu tytuł Honorowego Obywatela. Został również honorowym członkiem Związku Górali.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 - 

  Dowiedz się więcej