Kornel Makuszyński – biografia

Kornel Makuszyński (poeta, prozaik, felietonista, krytyk teatralny i publicysta) urodził się 8 stycznia 1884 roku w niewielkim miasteczku Stryj koło Lwowa. Był jedynym synem emerytowanego pułkownika wojsk austriackich, Edwarda Makuszyńskiego i Julii z Ogonowskich. W Stryju spędził lata dziecięce i w tamtejszym gimnazjum ukończył pierwszą klasę. Klasę drugą zaliczył w gimnazjum w Przemyślu. W wieku dziesięciu lat utracił ojca. W 1898 roku wyjechał do Lwowa, gdzie podjął dalszą naukę w Gimnazjum im. Jana Długosza, które ukończył w 1903 roku egzaminem dojrzałości.

Lata szkolne Kornela to okres szczególnie trudny pod względem finansowym dla jego rodziny. Makuszyński, który już wówczas wykazywał się zamiłowaniami humanistycznymi, w wieku czternastu lat zarabiał na swoje utrzymanie udzielaniem korepetycji. W roku 1898 odniósł pierwszy sukces literacki i po wielu latach tak wspominał swój debiut:

Tego roku, gdy miałem lat czternaście zostałem po raz pierwszy wydrukowany! Po raz pierwszy w życiu ujrzałem Henryka Sienkiewicza (…) napisałem wiersz na Jego cześć i oto ten wiersz został przyjęty i wydrukowany na pierwszej stronie czasopisma „Polonia” wydawanego dla młodzieży szkolnej. Mam ten wiersz do dziś w oczach, a szczególnie podpis „Kornel Makuszyński, uczeń IV klasy gimnazjalnej”

. W roku 1902 na łamach dodatku literackiego „Słowa Polskiego”, redagowanego przez Jana Kasprowicza, ukazały się kolejne wiersze młodego poety.
Jako maturzysta prowadził tajne kursy historii i literatury polskiej dla górników i młodzieży robotniczej na Śląsku. W 1903 rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie, które ukończył pięć lat później. Przez ten czas nadal rozwijał się twórczo i w 1905 roku oficjalnie zadebiutował tomem poezji „Połów gwiazd”. Od tego roku podjął pracę stałego recenzenta „Słowa Polskiego", a po śmierci Jana Kasprowicza objął posadę recenzenta teatralnego.

W 1908 wyjechał do Sorbony, gdzie rozpoczął studia romanistyczne. Wyjazd umożliwił mu liczne podróże po Europie i w towarzystwie Staffa, Orkana i Kasprowicza zwiedził Francję, Niemcy i Włochy. W 1911 roku opublikował dwa tomy recenzji i felietonów: „Dusze z papieru”. Rok później zawarł związek małżeński z Emmą Bażeńską, pochodzącą z ziemiańskiej rodziny osiadłej na Litwie. W tym samym roku ukazała się jego pierwsza książka dla dzieci – baśń „Szewc Kopytko i Kaczor Kwak”. W 1913 roku objął kierownictwo literackie Teatru Miejskiego we Lwowie. Wybuch I wojny światowej zaskoczył go podczas wakacyjnej wizyty u rodziny żony. Wraz z Emmą, jako obywatel austriacki, został wywieziony w głąb Rosji, skąd po kilku miesiącach zdołał wrócić do Lwowa, głównie dzięki poręce przyjaciół.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 - 

  Dowiedz się więcej