Streszczenia i opracowania lektur szkolnych klp klp.pl Lektury Analizy i interpretacje Motywy literackie Epoki
 
Heksametr

Aby wyjaśnić pojęcie heksametru należy najpierw odwołać się do pojęcia stopy.

Stopa, jak podaje Słownik terminów literackich, jest to najmniejsza powtarzająca się regularnie rytmiczna cząstka wersu o ustalonej postaci sylabiczno-iloczasowej lub sylabiczno-akcentowej – tzn. mająca stałą ilość sylab o odpowiedniej długości lub o odpowiednim rozłożeniu akcentów. W literaturze greckiej stopa jest to zespół sylab zwierających samogłoski długie i krótkie (ponieważ w języku greckim występuje iloczas – rozróżnienie długości trwania samogłosek), w literaturze polskiej – akcentowanych bądź nieakcentowanych. Sylabom zawierającym głoski długie odpowiadają sylaby akcentowane, sylabom z głoskami krótkimi – nieakcentowane.

Podstawowe stopy to („–” oznacza samogłoskę długą, „v” – krótką)
- Trochej (– v)
- Jamb (v –)
- Amfibrach (v – v)
- Anapest (v v –)
- Daktyl (– v v)
- Spondej (– –)

Warto jeszcze dodać, że podział na stopy nie pokrywa się z podziałem na wyrazy.

Heksametr jest wersem 6-stopowym (na co wskazuje nazwa; „hex” – z gr. sześć, „metron” – z gr. miara), w którym pierwsze pięć stóp to daktyle (opcjonalnie zastąpione przez spondeje), stopa ostatnia to trochej lub spondej według schematu:

– v v / – v v / – v v / – v v / – v v / – v

W pierwszym wersie Iliady trzeci i drugi daktyl został właśnie zastąpiony spondejem:

Ménin a / éjde the / a Pe / léja / deo Achi / léos
– v v / – v v / – – / – – / – v v / – v

Samogłoski długie są oznaczone kreską na górze, samogłoski „e” i „o” w słowie „Peléiadeo” tworzą dyftong (dwusamogłoskę), który także jest długi.

Porównanie homeryckie

Typowe dla eposu są szeroko rozbudowane porównania o niezwykłej strukturze, zwłaszcza dłuższe. W Iliadzie naliczono ich dwieście, cztery razy więcej niż w Odysei. Charakterystyczne dla takiego porównania jest to, że jego drugi człon („jak”) stanowi oddzielną, epizodyczną scenkę. Narrator zostawia jakby akcję poematu, rozwijając stworzony przez siebie obraz, i dopiero zakończenie, pokazujące obiekt porównania („tak”) powraca do właściwego toku akcji.

strona:   - 1 -  - 2 - 


Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij




  Dowiedz się więcej
1  Ezop
2  Okres humanistyczny
3  Literatura rzymska – przedstawiciele (Wergiliusz, Owidiusz, Cyceron i inni)