Rembrand natomiast uprawiał malarstwo introwertyczne, pełne dynamizmu. Posługiwał się w sposób mistrzowski światłem, wydobywając najlepsze cechy z twarzy swojego modela. Jego malarstwo wymyka się schematom klasyfikującym epokę, stosował się on bowiem tylko do jednej zasady – światło miało komponować obraz i wydobywać temat. Obecnie zwraca się uwagę na genialność sposobów ujmowania emocji przez Rembrandta. Jego malarstwo stanowi właściwie wielkie studium ludzkich emocji. Nowością było też wprowadzenie przez Holendra autoportretu, który doskonalił przez całe życie.
Przykłady malarstwa barokowego:
- Jacob Jordaens – Czterej Ewangeliści;
- Caravaggio – Głowa Meduzy, Męczeństwo św. Mateusza, Kosz z owocami;
- Guidi Reni, Aurora;
- Rubens – Portret księcia Leny, Porwanie córek Leukippa;
- Van Dyck – Portret Karola I, Wenus w kuźni Wulkana;
- Rembrandt – Lekcja anatomii doktora Tulpa, Autoportret;
- Diego Ridriguez de Silva y Velazquez – Portret infanta Filipa Prospera, Portret infantki Małgorzaty.
strona: - 1 - - 2 -