Pylaszkiewicz (Syfon)

Pylaszczkiewicz, zwany przez kolegów Syfonem, to największy w klasie kujon i pupil wszystkich wykładowców. Zawsze przygotowany do lekcji, pilny i zdyscyplinowany Syfon staje na czele klasowych obrońców niewinności. W pełni zgadza się z infantylizującą młodzież rolą szkoły i akceptuje stosowane przez pedagogów metody wychowawcze. Jako przywódca „chłopiąt” opowiada się po stronie cnoty i młodzieńczych ideałów. Do swoich kolegów woła:

W górę serca! Proponuję, abyśmy tu natychmiast ślubowali, iż nigdy nie zaprzemy się chłopięcia ani orlęcia! Nie damy ziemi, skąd nasz ród! Ród nasz od chłopięcia i dziewczęcia się wywodzi! Ziemia nasza to chłopię i dziewczę! Kto młody, kto szlachetny, za mną! Hasło – młodzieńczy zapał! Odzew – młodzieńcza wiara!

i intonuje na nutę Marsza Sokołów podniosłą pieśń:

Hej, bracia chłopięta, dodajcie mu sił, By ocknął się z martwych, by powstał, by żył!

Wyzwany przez Miętusa na pojedynek dzielnie walczy za pomocą wzniosłych i szlachetnych min i gestów. Jego wzniesiony w górę palec wygrywa ze szpetnymi grymasami przeciwnika, wówczas jednak Miętus podstępnie go pokonuje. Przy pomocy kolegów przytrzymuje i brutalnie uświadamia metodą „gwałtu przez uszy”. Nie mogąc poradzić sobie z utratą niewinności popełnia samobójstwo:

Syfon umarł. Zgwałcony przez uszy, nie mógł przyjść do siebie, nie mógł żadną miarą pozbyć się pierwiastków złowrogich, które mu zaszczepione zostały przez uszy. Nadaremnie męczył się, godzinami całymi próbował zapomnieć słów uświadamiających, które chcąc nie chcąc usłyszał. Powziął awersję do swego skażonego typu i chodził z wewnętrznym niesmakiem, coraz bledszy, ciągle mu się odbijało, spluwał, krztusił się, charczał, kaszlał, ale nie mógł, czując się niegodnym, powiesił się pewnego popołudnia na wieszaku. Co wywołało ogromną sensację, nawet w prasie pojawiły się notatki.

  Dowiedz się więcej