Miętus - charakterystyka

Miętus to jedna z ważniejszych postaci Ferdydurke. Poznajemy go, kiedy cofnięty w latach Józio trafia do szkoły zaprowadzony tam przez profesora Pimkę. Miętalski, bo tak brzmi jego nazwisko, jest kilkunastoletnim uczniem gimnazjum, a Miętus to klasowe przezwisko.

Początkowo Miętus jawi się czytelnikom jako zdecydowany zwolennik walki z niewinnością. Gwałtownie sprzeciwia się roli, jaką chce spełniać szkoła. To właśnie on wypisał na drzewie obraźliwe słowo mające ośmieszyć profesora Pimkę. Jego zdaniem uczniowie nie są i nie chcą być niewinni i dlatego w klasowym sporze staje się przywódcą grupy zbuntowanych „chłopaków” i manifestuje swoją dojrzałość w niezwykle wulgarny sposób. Dojrzałość w rozumieniu Miętusa równa się bowiem seksualnemu uświadomieniu i niechęci do ideałów, a bunt polega na używaniu „najbardziej plugawych powiedzonek”. Kpi z chcących pozostać w nieświadomości „chłopiąt” i od początku zachowuje się agresywnie:

[…] dlaczego nie dacie kopniaka temu orlęciu, chłopięciu? Czy już nie ma w was wcale krwi? Czy nie ma ambicji? Kopniaka, kopniaka dlaczego nie dacie? Kopniak tylko może was uratować! Chłopakami bądźcie! Pokażcie mu, żeśmy chłopaki z dziewczynami, nie jakieś tam chłopięta z dziewczętami!

Później walczy z przywódcą „chłopiąt” Pylaszczkiewiczem, zwanym przez kolegów Syfonem. Miętus wyzywa Syfona na pojedynek na miny, w takcie którego prezentuje wszystkie swoje najokropniejsze i druzgocące miny oraz obraźliwe gesty. Mimo swoich olbrzymich wysiłków, Miętus przegrywa i wówczas okazuje się, że stać go również na podstęp i przemoc: koledzy pomagają mu przewrócić i przytrzymać Pylaszczkiewicza, a Miętus uświadamia go siłą, „gwałcąc go przez uszy”.



Jednak już w czasie klasowych sporów Miętus zdradza się ze swoim największym marzeniem:

– Uciec – mruknął – uciec... Do parobków... Do tych prawdziwych chłopaków, co nad rzeką konie pasą i kąpią się... […] – Hej, hej – powiedział śpiewnie, cicho. – Hej, z parobkami razem jeść chleb czarny, na koniach oklep kłusować po łące...

Józio ocenia tę sytuację następująco:

Z brutalności przerzucił się w śpiewność. Biorąc mnie za swego przestał się maskować i wydobył tęsknotę i liryzm.

Pozostali też dostrzegają niekonsekwencję w postępowaniu Miętusa, który potrafi być niezwykle wrażliwy i który w gruncie rzeczy tęskni do świata, gdzie ludzie są naturalni. Syfon stwierdza:

Nareszcie wiemy, co w was siedzi! Przyłapaliśmy kolegę! O parobku kolega marzy! Po łące chciałby kłusować z parobkiem! Udajecie życiowego realistę, brutala, zwalczacie cudzy idealizm, a w głębi jesteście sentymentalni. Sentymentalista parobczański!

strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej