Taniec renesansu

Kolejnym popularnym tańcem dworskim renesansu były branle, czyli grupa szesnastowiecznych tańców francuskich, których główną cechą był ruch z boku na bok. Branle wykonywane były w parach ustawionych najczęściej w kręgu, a rzadziej w linii, głównie przez zwykłych ludzi, a nie dworzan.

Pochodząca z Włoch galiarda z kolei była tańcem szybkim i skocznym, opierającym się na bardzo prostym rytmie. Często wykonywano ją po basse danse lub pawanie, z którymi była spokrewniona pod względem muzycznym. Przeważnie galiarda była tańcem improwizowanym, w którym wykonujący popisywali się kombinacjami standardowych kroków i podskoków. Taniec ten posiadał pięć kroków podstawowych, które określało się „cinque passi” z języka włoskiego. Galiarda była tańcem bardzo atletycznym, charakteryzującym się przeróżnymi skokami, które wieńczyły dwa ostatnie uderzenia taktu. Najczęściej tancerze wykonując podskok lądowali w typowym wykroku, czyli tak zwanej pozie. Natomiast ostatni wyskok określano mianem kadencji. Galiarda była ulubionym tańcem królowej Elżbiety I, która wykonywała go nawet po pięćdziesiątce. Taniec ten posiadał ponadto krok, zwany „lavolta”, który pozwalał parze na dość intymny uścisk. Polegał on na tym, że partner przyciskał mocno do siebie partnerkę, unosił ją do góry i wykonywał obrót. Z tego kroku powstał zupełnie nowy taniec – La Volta – który w owych czasach był bardzo skandalizujący.

Warto także zwrócić uwagę na tańce ludowe. Jednym z najpopularniejszych z nich był, wywodzący się ze średniowiecza, włoski saltarello. Określenie „saltarello” odnosi się do charakterystycznego podwójnego korku zwieńczonego podskokiem, który jest podstawą tego tańca. W XVI wieku saltarello wkroczyło na dwory, gdzie wykonywane było najczęściej ku uciesze tłumu przez grupy kurtyzan przebranych za mężczyzn. Taniec ten jednak uchodził za ludowy, a największą popularnością cieszył się na ulicach Rzymu w okresie karnawału.

Razem z saltarello wykonywano zazwyczaj estampie, czyli ludowy taniec także wywodzący się z epoki średniowiecza, ale tym razem z terenów Prowansji. Estampie składało się z tak zwanych punct, czyli fraz muzycznych. Każda z nich powtarzana była dwa razy, ale za każdym razem kończyła się w inny sposób. Pierwsze zakończenie określało się jako otwarte, natomiast drugie jako zamknięte. Estampie było tańcem szybkim, skocznym i wykonywanym w parach. Nazwa tańca pochodzi od słowa „stempel”.

strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej