Chociaż to wiejskie pląsy dostarczały tancerzom więcej radości, to do naszych czasów zachowało się zdecydowanie więcej renesansowych tańców dworskich. Wielu autorów zajmowało się wówczas spisywaniem i opisywaniem kroków i układów, tworząc tym samym swoiste podręczniki. Jak nie trudno się domyślić, łatwiej było tego dokonać z tańcami dworskimi. Pierwsze drukowane podręczniki taneczne pochodzą z XVI wieku.
Tańce opisane w instrukcjach były bardzo zróżnicowane, od powolnych i statycznych, po żwawe i skoczne. Niektóre były przeznaczone dla par damsko-męskich, inne do wykonywania zbiorowego (w linii lub w okręgu).
Pierwszym renesansowym tańcem dworskim, na który warto zwrócić uwagę jest taniec niski, czyli basse danse. Był on przeznaczony do wykonywania w parach. Jego korzenie sięgają początków XV wieku. Wywodzi się prawdopodobnie z południowej Francji. W połowie piętnastego stulecia dasse danse było bardzo popularne zwłaszcza na dworze burgundzkim, gdzie zostało dokładnie opisane i skąd trafiło do pałaców i zamków całej Europy.
Tańczące pary wykonywały bardzo spokojne i pełne gracji ruchy, sunąc powolnymi krokami po ziemi, unosząc i opuszczając ciała w rytm muzyki – właśnie od tego wywodzi się nazwa tańca niskiego. Warto zapamiętać, że basse danse pozostawiał tancerzom dość dużo swobody, ponieważ nie zamykał się w surowych schematach. Pary obowiązywała jedynie znajomość sześciu podstawowych kroków (sempio – prosty, doppio – podwójny, branle – w bok, ripresa – w tył, riveranza – ukłon oraz volta – obrót).
Basse dance dało początek innemu popularnemu w epoce renesansu tańcowi dworskiemu, a mianowicie pawanie. Nazwa ta pochodzi prawdopodobnie od łacińskiego „pavo”, czyli pawia. Określenie to najlepiej charakteryzuje ten taniec, który faktycznie przypomina dystyngowane ruchy tych dostojnych i pięknych ptaków. Pawana to taniec powolny, tańczony w parach. Najbardziej charakterystycznym jego krokiem było stąpanie do przodu wysoko uniesionymi nogami z wyprostowanymi stopami. Ponadto pawanę charakteryzował także ruch wahadłowy – takiej samej liczbie kroków do przodu przypadała taka sama ilość kroków do tyłu. Taniec ten wykonywany był bardzo płasko, to znaczy nie obfitował w podskoki, podobnie z resztą jak basse danse. Najstarszą odmianą pawany jest procesja, czyli taneczny pochód wielu par, które każdy krok okraszały wyrzucaniem w górę płatków kwiatów.
strona: - 1 - - 2 -