Jeszcze próbuje kontynuować swoje wcześniejsze życie – odwiedza Józia na stancji z butelką wódki, uwodzi służącą Młodziaków, ale w końcu udaje się na poszukiwanie prawdziwego, nieskalanego parobka. Znajduje go w majątku Hurleckich w Bolimowie, gdzie zachwyca się naturalnością Walka i brata się z lokajczykiem, kiedy ten „daje mu po gębie”. Działania Miętusa w bolimowskim dworku doprowadzają do buntu chłopów przeciwko panom i zburzenia dotychczas panującego w nim porządku. W ten sposób Miętus jawi się jako kolejny w powieści demaskator społecznych masek, on również – podobnie jak Józio – walczy z wszechobecną formą.
Miętus jest postacią niejednoznaczną – początkowo wulgarny zwolennik obyczajowej rozwiązłości, załatwiający swe sprawy siłą, okazuje się człowiekiem wręcz sentymentalnym, poszukującym prawdy, świata, gdzie nie ma fałszu, udawania. To dlatego właśnie jego ideałem staje się „parobek”. W wyrażaniu swoich marzeń i w swoich działaniach Miętus wydaje się nieco śmieszny, groteskowy, ale dąży do najważniejszego – według Gombrowicza – celu: pragnie autentyczności i naturalności, a to sprawia, że mimo wszystko przypada mu w powieści rola pozytywna.
strona: - 1 - - 2 -