Również w Polsce muzyka wyraźnie zmieniła swe oblicze w epoce renesansu. Rodzimy kompozytorzy wyraźnie pozostawali pod wpływem mistrzów z Europu Zachodniej zarówno pod względem formy, techniki i treści utworów. Za najważniejsze osiągniecie polskiej muzyki renesansowej uważa się tabulaturę Jana z Lublina, która powstała w latach 1537-1548. Muzyk, a zarazem zakonnik w klasztorze kanoników regularnych w Kraśniku, stworzył najszerszy zbiór renesansowej muzyki europejskiej. Zgromadził nuty utworów takich twórców jak chociażby Josquin des Pres czy Clement Jannequin.
Z kolei najwszechstronniejszym twórcą muzycznym polskiego renesansu był Mikołaj z Krakowa. Jego kompozycje możemy odnaleźć w tabulaturach klasztoru Św. Ducha w Krakowie czy Jana z Lublina. Muzyk skomponował ponad czterdzieści utworów (głównie mszy, motetów, pieśni łacińskich, a także polskich). Do najbardziej znanych polskich pieśni autorstwa Mikołaja z Krakowa zalicza się „Naszego Zbawiciela” oraz „Wesel się Polska Korono”. Muzyk skomponował także liczne tańce inspirowane utworami francuskimi i włoskimi. Zgodnie z obowiązującymi wówczas trendami, muzyka Mikołaja z Krakowa cechuje się polifonią, a także oryginalną kompozycją.
Za szczytowy okres rozwoju polskiej muzyki renesansowej uważa się czasy panowania ostatnich Jagiellonów. Wtedy właśnie na Wawelu zgromadzono najwybitniejszych kompozytorów, do których należeli Wacław z Szamotuł i Marcin Leopolita.
Należy także zwrócić uwagę na pieśni, które wówczas stawały się coraz bardziej popularne. Wśród twórców zajmujących się tym gatunkiem wyróżniał się Mikołaj Gomółka, który w 1580 roku wydał „Melodiae na psałterz polski uczynione”. Zbiór ten zawierał sto pięćdziesiąt krótkich utworów pisanych na cztery głosy skomponowanych do tekstów psalmów ze Starego Testamentu.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -