Renesans jako epoka odkryć

Nie bez kozery renesans określa się mianem epoki wielkich odkryć, ponieważ właśnie w tym okresie dokonały się prawdziwe przełomy w takich dziedzinach nauki jak geografia, astronomia, chemia, fizyka, matematyka czy inżynieria. Odkrycie na nowo antycznych tekstów naukowych, upadek Konstantynopola w 1453 roku (co zmusiło wielu bizantyjskich uczonych do szukania schronienia w Europie Zachodniej) oraz wynalezienie druku przyczyniły się do procesu wychodzenia z „mroków” średniowiecza. Nie brakuje jednak głosów, że za sprawą humanistów zbyt duży nacisk w renesansie położono na nauki społeczne i próbę odbudowy dorobku antycznych myślicieli oraz uczonych, a skutecznie blokowano rozwój nauk ścisłych, zwłaszcza na początku epoki. Prawdziwa rewolucja naukowa rozpoczęła z początkiem XVII wieku, czyli już w oświeceniu.

Alchemia, czyli nauka o przemianie materiałów na drodze skomplikowanych procesów, często określana jest jako wczesna forma chemii. Podstawowym założeniem alchemii było dążenie do uzyskania szczerego złota z ołowiu. Uczeni w tej dziedzinie wierzyli, że istnieje jeden konkretny rodzaj materii, z której uformowane są wszystkie substancje. Mieli też nadzieję, że redukując badane substancje do czynników pierwszych, możliwe będzie „zbudowanie” z nich nowego przedmiotu, na przykład złota z ołowiu. Średniowieczni alchemicy pracowali głównie z dwoma pierwiastkami chemicznymi – siarką i rtęcią. Jednak najbardziej znany alchemik działał w epoce renesansu. Paracelsus, bo o nim mowa, dodał do wymienionych powyżej dwóch pierwiastków sól.

Żyjący w latach 1493-1541 szwajcarski doktor medycyny wywodził z alchemii tezę, że ludzkie ciało jest częścią większego i doskonalszego ciała. Zapoczątkował Paracelsus zupełnie nowy trend w alchemii określany mianem jatrochemii, czyli przekonanie, że naczelnym założeniem tej nauki powinno być nie uzyskanie złota, ale nowych leków. Powszechnie uważa się także Szwajcara za ojca toksykologii, czyli nauki o negatywnych skutkach oddziaływania określonych substancji na organizm ludzki. Głosił przekonanie, iż o tym, czy coś jest trucizną czy lekiem decyduje dawka. Teza ta stała się podwaliną zupełnie nowej dziedziny badań, nazywaną hormezą. W medycynie Paracelsus stosował wiele innowacyjnych metod naukowych, takich jak na przykład rzadko praktykowana wówczas obserwacja. Medyk stosował różnorodne lekarstwa, których skuteczność wcześniej była nieznana. To także jemu nauka zawdzięcza wprowadzenie w życie takich terminów fizykochemicznych jak gaz i alkohol.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 - 

  Dowiedz się więcej