Teatr szekspirowski

To, co Marlowe i Kyd uczynili dla tragedii, John Lyly i George Peele zrobili dla komedii. Wprowadzili do tego gatunku scenicznego zabawne i błyskotliwe dialogi, romantyczną akcję, egzotykę czy sielankową scenografię. Bez wątpienia właśnie te zabiegi ukształtowały również sposób pisania komedii przez Shakespeare’a. Widać to na przykładzie „Komedii pomyłek” opartej na rzymskiej sztuce Plauta „Menaechmi”. Utwór ten wyraźnie podąża za wytycznymi nowej komedii. Zdecydowana większość komedii Shakespeare’a to komedie romantyczne. Miłosna intryga niemal zawsze stanowi w nich główną oś akcji.
William Shakespeare osiągnął artystyczną dojrzałość pod koniec panowania Elżbiety I. W pierwszych latach panowania Jakuba I, dramaturg musiał przystosować się do nowych warunków i trendów obowiązujących w teatrze angielskim. Wielkiej zmianie uległ gust publiczności, która najpierw zwróciła się ku dramatycznej satyrze, a następnie tragikomedii. Ten drugi gatunek został na wyspach spopularyzowany przez Johna Fletchera, z którym Shakespeare współpracował.

Wpływ młodszych dramaturgów, takich jak John Maraton czy Ben Jonson, widać przede wszystkim w znacznej dramatyzacji takich instynktów jak żądza i chciwość, które stały się głównymi siłami powodującymi bohaterami mrocznych tragedii Shakespeare’a z okresu jakobińskiego. Jednak w ostatnich utworach dramatopisarz powrócił do elżbietańskich komedii romantycznych.

Za czasów panowania Elżbiety I powstawały sztuki adresowane do wszystkich grup społecznych i klas posiadających. Wówczas to rozwinął się talent Williama Shakespeare’a, który osiągnął szczyt mniej więcej w okresie, kiedy Wielka Brytania pokonała hiszpańską armadę. Dramaturg zaprzestał działalności u szczytu okresu jakobińskiego, na niedługo przed wybuchem wojny trzydziestoletniej. W swojej twórczości wybitny pisarz zręcznie połączył cechy tych dwóch epok. Potrafił dostosowywać styl nie tylko do swojego zmiennego gustu, ale także do preferencji swojego licznego grona odbiorców, dzięki czemu już za życia uznany był za postać wybitną.
Shakespeare równie dobrze jak prozą, posługiwał się językiem poetyckim, do perfekcji opanowując trudny pentametr jambiczny. W jego utworach możemy też odnaleźć różne formy wiersza białego, który wplatał w dialogi bohaterów. Często wykazywał się wielkim intelektem i błyskotliwością, posługując się gierkami słownymi, bawiąc się wieloznacznością i niedopowiedzeniem. Humor jest kluczowym elementem większości dzieł Shakespeare’a.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 - 

  Dowiedz się więcej