Teatr szekspirowski

Za życia mistrza, większość jego największych sztuk wystawiono w londyńskich teatrach „Globe Theatre” oraz „Blackfriars Theatre”. Występowali w nich wyłącznie męscy aktorzy z Trupy Lorda Szambelana, którą kierował sam Shakespeare. Do najbardziej znanych z nich należeli: Richard Burbage (odgrywał główne role w pierwszych inscenizacjach między innymi „Hamleta”, „Otella”, „Ryszarda III” czy „Króla Leara”), Richard Cowley, William Kempe (popularny aktor komediowy, zastąpiony z czasem przez Roberta Armina), Henry Condell, John Heminges. Dziś niewiele o nich wiadomo poza tym, że to właśnie im ludzkość zawdzięcza zgromadzenie dzieł Shakespeare’a i wydanie ich w tak ważnym „Pierwszym folio” w 1623 roku, już po śmierci mistrza.

Dokładnie nie wiadomo, dla której trupy teatralnej Shakespeare pisał swoje pierwsze sztuki. Ze strony tytułowej tragedii „Tytus Andronicus” z 1594 roku można odczytać, iż była ona wystawiana przez trzy różne zespoły. Po pladze dżumy z 1592 roku utwory dramaturga odgrywane były przez Trupę Lorda Szambelana, którą Shakespeare współzałożył. Początkowo pracowali on na scenach „The Theatre” oraz „Curtain”. Szybko okazało się, że sztuki dramaturga zapełniają widownie w błyskawicznym tempie. Jednak właściciel „The Theatre” nie zdecydował się na przedłużenie umowy z Trupą. Aktorzy dowodzeni przez Shakespeare zbudowali za własne pieniądze i własnymi siłami drewniany teatr „Globe Theatre” („Pod kulą ziemską”) na południowym brzegu Tamizy, w dzielnicy Londynu Southwark. Uroczyste otwarcie sceny miało miejsce jesienią 1599 roku, a pierwszą premierą był dramat historyczny „Juliusz Cezar”. Dla „Globe Theatre” Shakespeare napisał między innymi „Hamleta”, „Otella” i „Króla Leara”.
Teatr Trupy Lorda Szambelana, podobnie jak inne teatry publiczne w Londynie, pozbawiony był dachu. „The Globe” posiadał ruchomą scenę, nad którą zawieszony był wielki baldachim. Dwu poziomowa fasada widoczna na tyle sceny zaopatrzona była w okna, z których odgrywano między innymi słynną scenę balkonową z „Romea i Julii”. Shakespeare starał się unikać zbyt wielu rekwizytów, decydując się zawsze na ich minimalną ilość. Z powodu nakazu władz miasta, iż sztuki teatralne odgrywane w niezadaszonych teatrach nie mogą trwać dłużej niż dwie godziny, spektakle w „The Globe” odgrywane były z zawrotną prędkością, a czasami Shakespeare był zmuszony do skrócenia tekstu, by wyrobić się w limicie czasowym.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 - 

  Dowiedz się więcej