W niemieckiej literaturze postać ta pojawiÅ‚a siÄ™ dziÄ™ki Johannowi Gottfriedowi Herderowi. W 1778 roku opublikowaÅ‚ on balladÄ™ zatytuÅ‚owanÄ… Erlkönigs Tochter. OpieraÅ‚a siÄ™ ona na duÅ„skiej legendzie. Herder w swoim przekÅ‚adzie źle zinterpretowaÅ‚ duÅ„skÄ… nazwÄ™ „ellerkonge”, czyli król elfów, tÅ‚umaczÄ…c jÄ… jako „Erlkönig”, co oznacza króla olch, króla olszyn. Bohaterem ballady Herdera byÅ‚ Oluf. Mężczyzna zmierzaÅ‚ wÅ‚aÅ›nie na swój Å›lub, lecz przejeżdżajÄ…c przez las usÅ‚yszaÅ‚ muzykÄ™ elfów. Jedna z nich, piÄ™kna córka króla olszyn, ukazaÅ‚a siÄ™ jego oczom i poprosiÅ‚a go do taÅ„ca. Oluf odmówiÅ‚ jej i pognaÅ‚ dalej. RozzÅ‚oszczona zjawa rzuciÅ‚a na mÅ‚odzieÅ„ca urok. NastÄ™pnego dnia miaÅ‚ odbyć siÄ™ Å›lub Olufa, jednak do niego nie doszÅ‚o. Narzeczona odnalazÅ‚a swojego narzeczonego martwego.
Zainspirowany balladą Herdera i skandynawskimi baśniami Goethe posunął się dalej. Zamiast córki króla elfów przedstawił jego samego. Ukazał go jednak w dość nietypowy sposób. O ile jego córka najczęściej uwodziła dorosłych mężczyzn, to on upodobał sobie chłopca. Król olch Goethego przypomina bardziej germańskie ucieleśnienie śmiertelnej siły niż magicznego ducha znanego ze skandynawskich wierzeń. W niemieckiej tradycji taka postać (zwłaszcza elf) zawsze zwiastowała rychłą śmierć każdego, kto spotkał ją na swojej drodze. Goethe wykorzystał również germańskie gusła i zabobony.