klp.plToteż estetyka, filozofia przyrody i filozofia religii były punktami największego napięcia w myśli Schellinga. Jednakże w estetyce nie wytworzył poglądów ani szczególnie samodzielnych, ani szczególnie charakterystycznych dla epoki; tak samo w filozofii religii; natomiast zajął naczelne miejsce wśród idealistów XIX wieku jako filozof przyrody– pisze o dorobku filozofa Tatarkiewicz.
Swoją filozofię przyrody oparł bardziej na spekulacjach niż poznaniu empirycznym, charakterystycznym dla przyrodoznawstwa. Usiłował poznać proces stawania się przyrody, nie interesowało go to, co już istniało. Pojmował naturę jako siłę żywą i twórczą, niczym jaźń u Fichtego. Był przekonany, że zarówno nad przyrodą i jaźnią góruje byt – Absolut, od którego wszystko pochodzi. Dlatego też wszystko na świecie ma swoją „absolutną tożsamość bytu realnego i idealnego”. W tym upatrywał przyczyn tego, że rzeczy różnią się od siebie. Według niego pierwsza absolutna tożsamość rozpada się na przeciwieństwa, tworząc byty biegunowo różne. Obserwując siły panujące w przyrodzie zawsze dopatrywał się w tym samym miejscu działania siły przeciwnej.
Schelling w swojej teorii poznania postanowił odrzucić zmysły, ponieważ uważał je za niegodne zaufania. Nie chcąc tworzyć w oparciu o nie swojej filozofii zawierzył całkowicie możliwościom ludzkiego umysłu. Wraz Heglem przyjęli odrzuconą przez Kanta teorię intuitius intellectualis (intuicja intelektualna), w niemieckiej terminologii określanej jako Intellektuelle Anschauung.
Należy dodać, że religia nie była dla niego metafizyką, ani etyką. Pojmował religię jako uczucie „całkowitej zależności” człowieka wobec Boga. Dzięki niej możliwy był kontakt z nieśmiertelnością.
strona: - 1 - - 2 -
Autor: