klp.plHegel w ciągu życia zmienił radykalnie poglądy polityczne (za młodu był entuzjastą rewolucji francuskiej, później zaś stał się ideologiem pruskiej reakcji), natomiast nie zmieniał poglądów filozoficznych. Pierwotnie uważał się za jednomyślnego w rzeczach filozofii z Schellingiem, potem zerwał z nim i wystąpił z własnymi poglądami poglądom tym został wierny do końca. Zewnętrzne okoliczności życia dzieliły jego działalność na trzy okresy:– tak Władysław Tatarkiewicz streszcza przebieg kariery filozoficznej Hegla.
1) Pierwszy okres działalności akademickiej w Jenie od 1801 do 1807; czas wspólnej pracy z Schellingiem, potem wyzwolenie się spod jego wpływu.
2) Okres pozaakademicki, w Bawarii, do 1816; czas formowania własnego systemu.
3) Nowy okres akademicki, przeważnie w Berlinie czas szczegółowego opracowywania dyscyplin należących do systemu. W ostatnim okresie system Heglowski zapanował nad umysłowością niemiecką
Hegel zasłynął jako okropny mówca, który od dziecka był bardzo flegmatyczny. Jego dzieła pisane były bardzo formalnym, nieprzystępnym i nieprzyjemnym dla odbiorcy językiem. Mimo tego na jego wykładach sale pękały w szwach, a prace znajdowały uznanie wśród czytelników. Zastępy uczniów przyciągała myśl Hegla – olbrzymie przedsięwzięcie, polegające na stworzeniu wielkiego systemu filozoficznego zawierającego wszystkie zagadnienia opartego na jednej uniwersalnej zasadzie.
Bardzo daleko odszedł od nauk empirycznych. Swoją filozofię oparł w zasadzie wyłącznie na spekulacjach odcinając się niemal całkowicie od wiedzy. W odróżnieniu od romantycznego Schellinga miłował surowe schematy, regularne struktury. Z czasem ich współpraca z tego powodu zamieniła się w antagonizm. Jedyną wiedzę, jaką wykorzystał w swojej filozofii była historia.
Do najważniejszych dzieł Hegla zalicza się: Phänomenologie des Geistes (1807), trzytomowe Wissenschaft der Logik (1812-1816), Encyklopedia nauk filozoficznych (1817) – wykład pełnego systemu Hegla.
Podzielał on przekonanie Fichtego, że to rzeczy są pochodnymi myśli. Uważał, że bez idei nie byłoby bytu. W każdej dziedzinie badań kładł szczególny nacisk na to, co ogólne unikając tego, co szczegółowe, jednostkowe. Co za tym idzie postrzegał byt jako całość, ponieważ tylko wtedy był on absolutny, racjonalny i logiczny. Poza tym uważał byt za coś zmiennego. Tak tłumaczył różnorodność świata materialnego. Łamał tym samym panujące od wieków przekonanie, że absolut jest czymś niezmiennym, trwałym. Odrzucając Platona, opowiedział się po stronie Heraklita i Arystotelesa. Uważał, ze byt ze swojej natury rozwija się i zmienia, ulega ewolucji.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -
Autor: