Rudolf Leim

Rudolf Leim jest gospodarzem klasy pierwszej oddziału A i nauczycielem łaciny w klasach niższych. Należy go grupy najstarszych profesorów i weteranów szkoły. Z pochodzenia jest Niemcem – jego rodzina przed laty przywędrowała na ziemie polskie i na poły spolszczyła się. Ukończył uniwersytet w Lipsku i początkowo wykładał w szkołach wojewódzkich historię powszechną, języki starożytne i niemiecki. Po zmianach, wprowadzonych do systemu szkolnictwa, został zdegradowany. Niegdyś uważany za wybitnego nauczyciela i historyka z zamiłowania, utrzymał się na posadzie niejako „z łaski”, ponieważ bardzo źle mówił po rosyjsku.

Leim jest

„starcem wysokim, bardzo chudym i wiecznie kaszlącym. Twarz goli starym obyczajem, czaszkę łysą jak kolano nakrywa pewnego rodzaju wiekiem z włosów wyhodowanych w okolicy ucha. Idąc, wydyma policzki zawsze różowe i szczerzy raz za razem szeregi zębów jak ser białych”.

W dni galowe ubiera się w mundur z haftowanym kołnierzem, z orderami, wśród których wisi miedziak „za stłumienie polskiego buntu”, ma szpadę u boku i pieróg na głowie. Swoim odświętnym strojem wzbudza ogólny śmiech mieszkańców Klerykowa i uczniów.

Jest nauczycielem niezwykle sumiennym – nigdy nie zdarzyło się, aby nie zjawił się w pracy. Wobec władz szkoły przyjmuje postawę ugodową i lojalną. Surowo przestrzega zakazu mówienia po polsku w obrębie murów gimnazjum i ostro karze winowajców. W domu mówi jednak po polsku, ma żonę Polkę i córki, które organizują w mieście zgromadzenia patriotyczne i odczyty utworów literatury polskiej, zakazanych przez cenzurę. Na lekcjach wymaga ciszy i nie znosi najmniejszego szelestu. Potrafi wzbudzić respekt uczniów i utrzymać porządek w klasie.

  Dowiedz się więcej