„Makbet” jako tragedia szekspirowska

6. Wprowadzenie do poetyki elementów mowy potocznej, bohaterowie z różnych stanów i profesji mówią różnymi językami; uwiarygodnienie. W Makbecie jednym z bardziej wyraźnych przykładów takich scen jest scena 3. aktu II, w której różnica w mowie Makdufa i prostego Odźwiernego jest uderzająca. Szekspir wprowadza bohaterów: 1) zarówno dostojnych, z wyższych sfer, mówiących pięknym językiem, często metaforą (jak Makbet), 2) ponadto bohaterów fantastycznych, których mowa ma cechy zaklęcia, piosenki, przewrotnego symbolu (jak wiedźmy i Hekate) oraz 3) bohaterów z niższych warstw (jak rubaszny Odźwierny).

Pewne podobieństwa do tragedii szekspirowskiej znajdziemy u Ch. Marlowe’a oraz Lope de Vega i Calderona, twórców hiszpańskich. Do nowego typu tragedii sięgali później zwłaszcza: twórcy pokolenia Sturm und Drang („burzy i naporu”, nazywani czasem pokoleniem preromantyzmu) oraz dramaturdzy romantyczni – F. Schiller, W. Goethe, H. von Kleist, G. Byron, V. Hugo, A. Puszkin, J. Słowacki, Z. Krasiński.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 - 

  Dowiedz się więcej