„Inny świat” – literatura piękna czy literatura faktu?

Rzeczywistość uduchowioną oddają natomiast rozbudowane metafory, a także wyrażenia pełne patosu i elegancji. Styl języka narracji służy wyrażaniu doznań zmysłowych, emocji i refleksji narratora. Kompozycja utworu jest spięta klamrą, na którą składają się dwa spotkania Gustawa z tym samym człowiekiem: pierwsze – w więzieniu w Witebsku, następne – po trzech latach życia na wolności. Poszczególne rozdziały tworzą charakterystyczne mikronowelki – każdy skoncentrowany jest wokół jednego wydarzenia, które jednocześnie przybliża biografię przedstawianej postaci. Każdy rozdział posiada własną dramaturgię, z wyraźnie zaznaczonym punktem kulminacyjnym i pointą. Głównym elementem konstrukcyjnym fabuły „Innego świata” są wyraziste portrety bohaterów drugoplanowych, których dzieje przybliża narrator.

Dzieło Gustawa Herlinga-Grudzińskiego zostało uznane za najwybitniejsze osiągnięcie polskiej prozy XX wieku. Autor w mistrzowski sposób połączył w zwartą całość różne płaszczyzny postrzegania świata – psychologiczną, polityczną, socjologiczną, metafizyczną, filozoficzną i etyczną. Podjął również rozbudowaną problematykę moralną, w której na plan pierwszy wysuwa się postawa miłości do bliźniego. Natomiast ze względu na przestawione w utworze realia życia w sowieckim obozie pracy, „Inny świat” zaliczany jest do podstawowych dokumentów epoki i literatury faktu.

strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej