Dlaczego chłopcy z „Kamieni na szaniec” „pięknie żyli” i „pięknie umierali”? – rozprawka

Powieść Aleksandra Kamińskiego: „Kamienie na szaniec” przenosi czytelnika w czasy II wojny światowej do okupowanej Warszawy, przybliżając losy trójki głównych bohaterów: Zośki, Rudego i Alka, którzy należeli do młodego pokolenia, dorastającego w czasach wolności i którzy stanęli w obliczu narodowej klęski oraz konieczności podjęcia walki z okupantem. Znając ich dzieje, ich bohaterską postawę wobec niebezpieczeństwa i ofiarę jaką ponieśli można postawić tezę, że byli to młodzi ludzie, którzy pięknie żyli i pięknie umierali.

Na ukształtowanie się osobowości i postaw życiowych bohaterów „Kamieni na szaniec” niewątpliwy i zasadniczy wpływ miały dwa czynniki – domy rodzinne, w których mieli możliwość rozwinięcia poczucia patriotyzmu i obowiązku wobec ojczyzny oraz przynależność do organizacji harcerskiej, gdzie rozwijali swoje charaktery i podejmowali zmagania ze swoimi słabościami. To właśnie dzięki właściwemu wychowaniu i możliwości kształtowania swych charakterów Alek, Rudy i Zośka rozwinęli w sobie wiele pozytywnych cech, które pozwoliły im pięknie żyć. pozwoliły im pięknie żyć.

Kolejnym argumentem, potwierdzającym postawioną tezę, jest postawa bohaterów wobec rzeczywistości, w jakiej po 1 września 1939 roku znalazła się ich ojczyzna. Głębokie poczucie patriotyzmu i odpowiedzialności nie pozwoliły im pozostać obojętnymi na zaistniałą sytuację. Ci młodzi ludzie czynnie zaangażowali się w działalność sabotażową i dywersyjną, wymierzoną w okupanta. Powierzone sobie zadania wykonywali z pełnym poświęceniem, niejednokrotnie ryzykując swoim życiem. Wykazali się zdolnościami przywódczymi, czuli się odpowiedzialnymi nie tylko za kraj, ale również za podlegających im kolegów, a każdą porażkę dokładnie analizowali, aby na przyszłość nie popełniać podobnych błędów. Ich poczucie miłości do ojczyzny podkreślało piękno ich życia – życia, które całkowicie poświęcili służbie Polsce.

Alek, Zośka i Rudy zawsze na pierwszym miejscu stawiali patriotyzm, a wszystkie swoje działania podporządkowali idei narodowowyzwoleńczej. Czuli się odpowiedzialnymi za swój kraj i chcieli czynnie uczestniczyć w jego odbudowie po odzyskaniu niepodległości. Dlatego też kształcili się na tajnych kompletach, zdobywając wiedzę, która w przyszłości mogła okazać się im przydatna.

Nie należy zapominać również o tym, że piękno życia bohaterów powieści Aleksandra Kamińskiego potwierdzają również wartości, jakimi kierowali się w swoich działaniach i postawach wobec innych ludzi. Wielokrotnie wykazywali się odwagą, bohaterstwem, udowadniali, że są godni zaufania i dbają o dobro drugiego człowieka oraz o dobro Polski. Wobec siebie byli lojalni i łączyła ich szczera przyjaźń. Warto tu wspomnieć o sytuacji, w której po aresztowaniu Rudego, Zośka robi wszystko, aby odbić przyjaciela z rąk gestapo i przekonuje do swego planu dowództwo Szarych Szeregów. Chłopcy wyróżniali się również siłą charakteru, niezłomnością, ofiarnością i poczuciem wspólnoty ze swymi współtowarzyszami z Szarych Szeregów.

Przytoczone argumenty potwierdzają założenie, że Alek, Rudy i Zośka potrafili pięknie żyć w tak trudnej rzeczywistości, jaką była okupacja Polski w latach II wojny światowej. Piękno swego życia potwierdzili również piękną śmiercią – śmiercią poniesioną w czasie pełnienia służby ojczyźnie i w imię przyjaźni. Śmiercią, którą przyjęli godnie i z uśmiechem na twarzach. Rudy zmarł w wyniku tortur, jakim był poddawany w czasie przesłuchań, kiedy nie chciał zdradzić nazwisk towarzyszy broni. Wykazał się siłą woli i nie dał się złamać gestapowcom. Alek, ranny podczas akcji pod arsenałem, oddał swoje życie za wolność przyjaciela. Do ostatniej chwili pozostał spokojnym i uśmiechniętym. Zośka poległ na polu walki podczas akcji w Sieczychach. Bohaterowie „Kamieni na szaniec” potrafili nie tylko pięknie żyć, ale także potrafili pięknie umierać. Swoim życiem i śmiercią zasługują na pamięć, podziw i szacunek – żyli, kierując się wzniosłymi wartościami i ideami, umierali bez lęku, bez poczucia żalu, z godnością i świadomością, że warto było poświęcić swoje życie w imię miłości do ojczyzny. Ich krótkie, lecz piękne życie, zakończyło się tragicznie, lecz swoją piękną śmiercią udowodnili wierność swym ideałom.

Uważam, że przytoczone argumenty w pełni potwierdzają postawione twierdzenie, iż bohaterowie powieści Aleksandra Kamińskiego: „Kamienie na szaniec” pięknie żyli i pięknie umierali.

  Dowiedz się więcej