Zofia Nałkowska - biografia

11 lutego 1904 roku zawarła związek małżeński z Leonem Rygierem, starszym od niej o dziesięć lat pisarzem i publicystą. Wkrótce przeniosła się do domu rodziców w Górkach. W tym samym roku w „Prawdzie” ukazała się powieść Nałkowskiej „Lodowe pola”, która później weszła jako część pierwsza w skład trylogii „Kobiety” (1906). Był to jej prozatorski debiut. Już w pierwszej powieści można wyodrębnić pewien zespół problemów i motywów, do których pisarka wielokrotnie powracała w późniejszych dziełach. Polem badań i dociekań stała się dla niej psychika człowieka, ukazanie cech jego osobowości i poszukiwania własnego „ja”. Nałkowska skupiała się także na badaniu związków międzyludzkich.

W 1906 roku wraz z mężem przeniosła się do Kielc, gdzie współredagowali „Echa Kieleckie”. Na łamach czasopisma zamieszczała swoje artykuły. W tym roku odbyła pierwszą zagraniczną podróż do Abbacji nad Adriatykiem. W 1907 roku wzięła udział w Krajowym Zjeździe Kobiet Polskich, na którym wygłosiła referat „Uwagi o etycznych zadaniach ruchu kobiecego”, którym wywołała długotrwałą i ożywioną polemikę. Stanowisko pisarki poparła między innymi postępowa publicystka i działaczka ruchu kobiecego, Iza Moszczeńska. Ze znikomym uznaniem, zwłaszcza wśród emancypantek, spotkały się kreacje bohaterek Nałkowskiej, obdarzone zbyt wybujałym indywidualizmem, subiektywizmem i estetyczną manierą. Po likwidacji „Ech Kieleckich” w 1907 roku pisarka wróciła do Warszawy.

W tym samym roku ukazała się powieść „Książę”, w której podjęła temat rewolucji. Utwór oceniano dość kontrowersyjnie. Jedni krytycy (Jan Lorentowicz, Henryk Galle, Jan Sten) zarzucali autorce zbyt pobieżną znajomość rewolucyjnych realiów i „mechaniczno-filozoficzne” połączenie modernizmu z rewolucją. Inni, wśród których znalazł się Teodor Jeske-Choiński, krytykowali ideologię powieści, w której Nałkowska potraktowała wydarzenia lat 1905-07 jako kolejne ogniwo walki o odzyskanie niepodległości. W rewolucji widziała również jedyną szansę moralnej odnowy jednostki, skazanej na jałową wegetację w otaczającym świecie. Odpływ fali rewolucyjnej pogłębił pesymistyczną ocenę rzeczywistości pisarki. Była rozczarowana i zniechęcona, podzielając nastroje tej części radykalnej inteligencji, która wycofała się z aktywnego życia politycznego. Swoje poglądy wyraziła w dwóch kolejnych powieściach: „Rówieśnice”, które ukazały się w „Sfinksie” w 1908 roku oraz „Narcyzie” (1910), w której utrwaliła portret zmarłego przyjaciela, rewolucjonisty i poety, Ludwika S. Licińskiego. Istotne novum w dotychczasowym dorobku pisarskim Nałkowskiej stanowiło zainteresowanie się socjologiczną motywacją losu ludzkiego i ocena postaw życiowych na tle środowiskowych i rodzinnych więzi interpersonalnych.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 -  - 6 -  - 7 -  - 8 - 

  Dowiedz się więcej