Zofia Nałkowska - biografia

W drugim okresie twórczości Zofii Nałkowskiej uwidocznił się wyraźny wpływ przeżyć związanych z pierwszą wojną światową. Powieści, które wówczas powstały, poruszały temat wojny. W 1917 roku ukazał się zbiór opowiadań „Tajemnice krwi”. W 1918 w piśmie „Świat” wydrukowano powieść „Hrabia Emil”. Pisarka powróciła w niej do motywu „zapożyczonej broni wroga”, symbolizującego odstępstwo od rewolucyjnych ideałów wolności, równości i internacjonalizmu.

W 1922 roku ukazały się „Charaktery”, seria dwudziestu kilku szkiców literackich, nasyconych czystym psychologizmem. Zbiór ten ostatecznie ugruntował pozycję pisarską Nałkowskiej, która skoncentrowała się wyłącznie na charakterze bohaterów, określając ich działania w kategoriach psychologicznych. Do tej techniki narracji powróciła jeszcze raz, w 1948, publikując dwie serie pod wspólnym tytułem „Charaktery dawne i ostatnie”. W twórczości pisarki nastąpił zwrot ku programowemu hasłu „autentyczności”, „ku innym ludziom”. Nowym bohaterom poświęciła kolejną powieść „Na torfowiskach” (1922). Później utwór rozszerzyła i poprawiła, wydając w roku 1925 jako „Dom nad łąkami”. Dramaty prostych ludzi, ich niepisane kodeksy moralne i obyczajowe, ludowe normy postępowania stały się głównym źródłem literackich badań Nałkowskiej.

Na marginesie twórczych zainteresowań pisarki pozostały książki o zwierzętach: „Moje zwierzęta” (1915), „Księga o przyjaciołach” (1927) oraz „Między zwierzętami” (1934). W 1924 roku ukazała się powieść „Romans Teresy Hennert”, którym rozpoczęła ciąg utworów o społecznych formach egzystencji człowieka w rzeczywistości niepodległej II Rzeczypospolitej. Nałkowska tym samym odcięła się od dydaktycznych i moralizatorskich funkcji literatury, skupiając się przede wszystkim na skrupulatnym i wiernym poznawaniu aktualnej sytuacji. Kolejnym ogniwem politycznego cyklu była „Niedobra miłość”, opatrzona podtytułem „romans prowincjonalny” (1928). W 1926 roku w „Tygodniku Ilustrowanym” ukazała się „powieść internacjonalna” „Choucas” – opowieść o zamkniętej, wielonarodowościowej społeczności alpejskiego sanatorium. Pisarka analizowała w niej uczuciowe dramaty, różne odcienie miłości, odbiegające od powszechnie przyjętych stereotypów, które według autorki wynikały z naturalnych instynktów człowieka. Ten sposób widzenia świata poprzez atmosferę wieloznaczności codziennego życia i niezwykłości spraw banalnych uwidocznił się wyraźnie w twórczości dramaturgicznej Nałkowskiej, dla której na jakiś czas odeszła od głównej formy artystycznej wypowiedzi – prozy.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 -  - 6 -  - 7 -  - 8 - 

  Dowiedz się więcej