Zofia Nałkowska - biografia

Dramaty środowiskowo – obyczajowe podkreślały zwrot pisarki ku psychologicznym uwarunkowaniom związków jednostki z innymi ludźmi czy też określoną grupą społeczną. Dwa dramaty Zofii Nałkowskiej: „Dom kobiet” (1930) i „Dzień jego powrotu” (1931), dzięki większej niż w powieści obiektywizacji świata przedstawionego i osób działających, zachowały charakter uniwersalny. Pisarka powróciła w nich do poszukiwań kryteriów oceny wolności i charakteru człowieka oraz prób odkrycia obiektywnie istniejących norm społecznych. Trzeci dramat: „Renata Słuczańska” okazał się dość nieudaną przeróbką „Niedobrej miłości”. Twórczość dramatyczna stanowiła kolejny etap w działalności literackiej Nałkowskiej – zainteresowanie „sprawami kobiecymi” i „psychologią współczesnej miłości”, widzianą oczyma kobiety. W 1931 roku pisarka powróciła do prozy, wydając zbiór siedmiu opowiadań „Ściany świata”. Sześć z nich, o wyraźnie reportażowym charakterze, nawiązywało do doświadczeń autorki w okresie działalności w Towarzystwie Opieki nad Więźniami.

Z kolejnej literackiej próby poznawczej wypłynęła teza o istnieniu „linii, która rozdziela świat na jeden i drugi”, najpełniej artystycznie wyrażona w „Granicy” (1935). Powieść ta uwieńczyła dotychczasowy dorobek literacki pisarki, zespalając w sobie wszystkie motywy jej twórczości i poszukiwań myślowych. Ostatnim, wydanym przed wybuchem wojny dziełem Nałkowskiej, byli „Niecierpliwi” (1938). Pisarka usiłowała w utworze wskazać na powinowactwo powieści z pewnymi wątkami myślowymi filozofii egzystencjalnej oraz podkreślała nowatorstwo formatu powieści jako gatunku, zrywając z chronologicznym układem fabuły poprzez wykorzystanie czasu psychologicznego. Utwór okazał się jednym z najwybitniejszych dzieł w nurcie polskiej prozy psychologicznej. W początkach 1939 roku Nałkowska rozpoczęła pracę nad „Dziećmi Agaty”, z których później, po przeżytych doświadczeniach drugiej wojny światowej, powstały „Węzły życia”.
Wybuch drugiej wojny światowej zastał Zofię Nałkowską w Warszawie, skąd 6 września z Bogusławem Kuczyńskim (ostatnim towarzyszem życia), Polą Gojawczyńską i jej córką uciekła w kierunku Lublina. Po miesiącu wróciła do zajętej przez Niemców stolicy i wraz z siostrą otworzyła sklep tytoniowy. Czasami opuszczała miasto, korzystając z gościnności przyjaciół Zofii i Gustawa Zahrtów z Adamowizny koło Grodziska Mazowieckiego. Poczucie wspólnoty z losami i tragedią całego narodu pogłębiały osobiste dramaty: rozstanie z Kuczyńskim, śmierć matki w 1942 roku, utrzymywanie w tajemnicy przed siostrą wiadomości o śmierci jej męża, trudy i niedostatki dnia codziennego. Pisarka brała również czynny udział w konspiracyjnym życiu kulturalno-literackim okupowanej Warszawy, czytała dzieła filozoficzne i pisma ulubionych moralistów francuskich. Nie zrezygnowała z pracy twórczej, kontynuując rozpoczęte przed wojną „Węzły życia” i zbierając materiały do książki, poświęconej ojcu – „Życia wznowione”.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 -  - 6 -  - 7 -  - 8 - 

  Dowiedz się więcej