„Wujek Karol. Kapłańskie lata Papieża” - streszczenie

2.

Drugi rozdział traktuje o ostatnich dniach zbrodniarza hitlerowskiego, Rudolfa H�ssa, który na wykonanie wyroku śmierci oczekiwał w wadowickim więzieniu, rodzinnym mieście Jana Pawła II. Na kilka dni przed śmiercią poprosił o spowiedź, dlatego też krakowski metropolita książę Adam Sapieha wezwał do siebie księdza pracującego w Łagiewnikach Władysława Lohna – to on miał udzielić skazańcowi sakramentu pokuty, ponieważ to jego nazwisko wymienił H�ss.



W toku rozmowy księży wyszła na jaw przyczyna takiej spersonifikowanej prośby. Okazało się, że ksiądz Lohn poznał H�ssa w czasie wojny, gdy Niemiec był komendantem Auschwitz. Pojechał do tego obozu na wieść, że przebywają tam księża jezuici. Pragnął przedostać się do Oświęcimia i spotkać z uwięzionymi, lecz w czasie próby przejścia został schwytany i postawiony przed obliczem surowego komendanta. Jakie było zdziwienie wszystkich, gdy Rudolf H�ss nakazał puścić wolno intruza…



Po latach postanowił poprosić o spłatę długu i oczekiwał spowiedzi i komunii. W drodze do więzienia ksiądz Lohn przeprowadził rozmowę z napotkanym na plebanii w Wadowicach księdzem Prochownikiem. O ile znajomy hitlerowca miał nadzieję na jego skruchę i chęć odkupienia win, o tyle wadowicki proboszcz wyłożył wiele wątpliwości co do autentyzmu nawrócenia zbrodniarzy hitlerowskich. Na poparcie swoich sądów przywoływał wiele argumentów, między innymi ten o słodkawym zapachu palonych w oświęcimskich krematoriach zwłok, który unosił się nad Wadowicami w czasie wojny. Kleryk miał wątpliwości, czy Polacy kiedyś wybaczą H�ssowi te straszliwe zbrodnie przeciwko ludzkości.



Po przystanku w Wadowicach i rozmowie z księdzem Prochownikiem Lohn pojechał do więzienia, gdzie spotkał się z tym samym mężczyzną, którego poznał w nieco innych okolicznościach w Oświęcimiu. Teraz był nieco szczuplejszy, w mundurze pozbawionym dystynkcji.

3.

16 kwietnia 1947 roku Rudolf H�ss, były komendant obozu w Oświęcimiu został stracony na terenie, którym kiedyś dowodził.

Ostatnie dni życia poświęcił na dokończenie swoich zapisków, prowadzonych niemal od początku pobytu w więzieniu. Wyrażał w nich żal, dał dowody nękającym go wyrzutom sumienia, miał świadomość rozmiaru popełnionych przez siebie zbrodni przeciwko niewinnym ludziom.



strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 -  - 6 -  - 7 -  - 8 -  - 9 -  - 10 - 

  Dowiedz się więcej