Mniej więcej w tym samym czasie Hiszpan Pablo Picasso namalował swój pierwszy kubistyczny (słowo „kubizm” pochodzi od łacińskiego „cubus”, co oznacza sześcienną bryłę) obraz. W 1907 roku powstały słynne Panny z Avignion (Demoiselles d’Avignon). Dzieło to było inspirowane teorią innego wielkiego malarza – Cezanne’a, który uważał, że naturę można zredukować do trzech brył: sześcianu, kuli i stożka. Kobiety na obrazie Picassa to pięć prostytutek namalowanych w prymitywny, bardzo oryginalny sposób, przypominają afrykańskie maski, którymi artysta był zafascynowany. Panny z Avignionu zapoczątkowały wielką karierę mistrza i współtwórcy kubizmu. Katarzyna Droga scharakteryzowała Picassa w następujący sposób:
To on odkrył i ujrzał świat inaczej – i utrwalił go na płótnach. Inaczej – to znaczy w prostych formach geometrycznych, do których można sprowadzić każdą postać, każdy kształt. Postrzeganie drzewa jako prostokąta, góry jako trójkąta nie jest bliskie naturze, nie jest też odwzorowaniem rzeczywistości – ale jest poszukiwaniem istoty rzeczy wspólnej, wszelkim elementom życia naszej planety. Picasso odkrywa ich strukturę, szkielet, zagląda do wnętrza postaci i przedmiotów.
Drugim współtwórcą tego nurtu był Georges Braque. Podobnie jak Picasso, zafascynowany teorią Cezanne’a, próbował stworzyć trójwymiarowy obraz. Aby to uczynić chciał ukazać przedmiot z kilku punktów widzenia na raz (tak jak to było na Pannach z Avignionu Picassa). Dwaj twórcy zaprzyjaźnili się i zawiązali ścisłą współpracę w rozwijaniu nowej koncepcji.
Kubizm analityczny to pierwsza faza nurtu, charakteryzująca się przede wszystkim ubogą kolorystyką i brakiem emocji. Tematyka powstałych wówczas obrazów przeważnie stanowiła martwa natura. Kubizm analityczny zakończył się w 1911 roku. W twórczości Picassa i Braques’a z tego okresu widać wyraźne różnice. Pierwszy z nich skupił się głównie na formach abstrakcyjnych, a drugi tworzył geometryczne wizje prawdziwych przedmiotów, o czym najlepiej świadczą tytuły jego najsłynniejszych dzieł: Martwa natura, Stół muzyka, Skrzypce i dzbanek.
Od 1911 roku kierunek przybrał postać kubizmu syntetycznego. Do Picassa i Braque’a dołączyli wówczas tacy artyści jak Fernand Leger, Juan Gris, Albert Gleizes, a przede wszystkim Marcel Duchamp. Kubizm syntetyczny cechował się wielością różnych tekstur, technik malarskich, stanowił kolaż wielu elementów. O ile kubizm analityczny stanowił przedstawienie przedmiotów, głównie poprzez rozbieranie ich na części pierwsze, to kubizm syntetyczny starał się ukazać kilka obiektów jednocześnie. Nowością w malarstwie były wówczas napisy pojawiające się na płótnach. Na jednym ze swoich dzieł (Martwa natura z plecionym krzesłem, 1911-1912) Picasso umieścił słowo JOU odczytywane jako odniesienie do dziennika „Le Journal” lub do francuskiego słowa „jouer”, oznaczającego zabawę. W tym samym obrazie Hiszpan zastosował technikę artystycznego kolażu, przyklejając do płótna kawałek materiału.
strona: - 1 - - 2 -