Syzyfowa praca - pochodzenie, znaczenie, przykłady

Pochodzenie

Syzyf to jedna z najbardziej tragicznych postaci w mitologii greckiej. Był królem miasta Efyra i ojcem Odyseusza oraz Glaukosa. Początkowo nic nie wskazywało na to, że skończy tragicznie – należał do ulubieńców bogów olimpijskich, którzy często zapraszali go na swoje uczty. I choć Syzyf często podkradał ich ambrozję oraz przekazywał plotki wyniesione z Olimpu śmiertelnikom, zawsze mu wybaczano.

Niestety – do czasu. Pewnego razu Syzyf posunął się za daleko – zdradził ludziom jeden z sekretów Zeusa, przez co został srogo ukarany. Najważniejszy z bogów postanowił zabić króla. Ten, domyślając się, jakie zamiary ma Zeus, przygotował się na przybycie bożka śmierci Tanatosa i zamknął go podstępnie w lochu. W efekcie na świecie przestali umierać ludzie. Zwróciło to uwagę bogów. Zeus, rozdrażniony zachowaniem Syzyfa, wysłał do niego Aresa, który uwolnił Tanatosa.

Chociaż Syzyf wiedział, że na pewno umrze, postanowił wymyślić kolejny sprytny plan. Zakazał swojej żonie pochowania go zgodnie z greckim ceremoniałem. Jednym z jego elementów było włożenie do ust zmarłego obola, czyli monety, która była zapłatą dla Charona za przewiezienie duszy do świata umarłych. Co więcej, poprosił żonę, aby nie chowała jego ciała. Dzięki temu mógł przekonać Hadesa, by pozwolił mu na chwilę wrócić ze świata zmarłych i zadbać o własny pogrzeb.

Syzyf ponownie pojawił się wśród żywych. Tym razem schował się przed bogami i żył długo i szczęśliwie. Jednak ci po wielu latach przypomnieli sobie o nim i skazali go na wieczną, bezużyteczną pracę – toczenie na szczyt Tartaru ciężkiego głazu, który pod sam koniec zawsze spadał w dół.

Przykłady użycia

„Pisanie tego wypracowania to dla mnie syzyfowa praca”.
"Wracanie do tego zlecenia to dla mnie syzyfowa praca"

  Dowiedz się więcej