Polska / Polacy w literaturze

„Lekcja polskiego – Słowacki” – Ernest Bryll nawiązując do motywu ojczyzny, jako tonącego statku, nazywa Polskę „bezzwrotnym korabem”, dziełem domowego cieśli. Poeta świadomie deformuje znaną metaforę dając w ironiczny sposób wyraz rozczarowaniu tradycją narodową.

„Pejzaż” – Stanisław Grochowiak w turpistyczny sposób opisuje ojczyznę. Podmiot liryczny opisuje ją przedstawiając chude wróble, zdechłego konia, zeschły wiatrak i Polaka modlącego się z flaszką wódki w ręce. Przygnębiający polski pejzaż przekształca się w krytykę wad narodowych.

„Modlitwa dziękczynna z wymówką” – Andrzej Bursa. Podmiot liryczny dziękuje Bogu za to, ze nie uczynnił go garbatym, ślepym itd. Puentę stanowią słowa: „Ale dlaczego uczyniłeś mnie Polakiem?”, wskazujące, że nasza narodowość jest najgorszym nieszczęściem.

„Ojczyzna” – Rafał Wojaczek zestawia słowa w polskiej kulturze święte z terminami pospolitymi, takimi jak: partyjny dziennik, piwo żywieckie, bufetowa. Ojczyzna kojarzy mu się z ówczesną rzeczywistością i otoczeniem poety – barem, wódką, piwem, pałkami milicyjnymi. O ojczyźnie między innymi pisze:

„ I prawdziwa jak gumowa pałka
Matka dobra jak piwo żywieckie
Piersi matki dwie pobożne setki
I troskliwa jakby bufetowa (...)”

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 -  - 6 -  - 7 -  - 8 - 

  Dowiedz się więcej