Charles Baudelaire – życie i twórczość

W paryskich tawernach, gdzie spotykała się bohema, czytał głośno swoje wiersze, których nikt nie chciał publikować. Baudelaire był znanym wówczas głównie jako dandys trwoniący pieniądze swojej rodziny. W tym okresie zakochał się w niejakiej Jeanne Duval, nieślubnej córce prostytutki z Nantes. Kobieta, choć nie była mu wierna, pozostawała przez długie lata jego kochanką.

Pierwszym opublikowanym dziełem Baudelaire’a był zbiór śmiałych artykułów poświęconych krytyce sztuki, zatytułowany Salon 1845. Nie oznaczało to jednak, wielkich zmian w jego życiu. Rosnące zadłużenie, samotność i wątpliwa przyszłość doprowadziły do próby samobójczej. W ostatniej chwili zmienił jednak zdanie i jedynie powierzchownie okaleczył się nożem. Baudelaire wkrótce po tym trafił na bruk i został bezdomnym, ponieważ rodzice odmówili mu pomocy.

W 1848 roku we Francji wybuchła rewolucja lutowa, której efektem była proklamacja II Republiki. Baudelaire brał czynny udział w rewolcie, walczył na barykadach i często publicznie oczerniał swojego ojczyma. Radość z nowego ustroju nie trwała jednak długo, ponieważ już w 1851 roku Ludwik Napoleon Bonaparte przeprowadził zamach stanu, mianując siebie Napoleonem III, Cesarzem Francuzów z łaski Bożej i woli narodu, a II Republikę zastąpiło wówczas II Cesarstwo Francuskie. Ku przerażeniu Baudelaire’a nowy władca zarządził przebudowę Paryża, która wiązała się ze zburzeniem wielu starych średniowiecznych budowli, a nawet dzielnic miasta, które artysta uważał za swój dom. „Stary” Paryż przetrwał jedynie w późniejszej twórczości poety.

Obrzydzenie polityką Cesarstwa doprowadziło do tego, że Baudelaire odrzucił rzeczywistość na rzecz świata wyimaginowanego, którego wizje osiągał dzięki narkotykom. Wielki wpływ wywarły na nim dzieła Edgara Allana Poe, które postanowił przetłumaczyć na język francuski. Był zafascynowany ciemną stroną wyobraźni amerykańskiego poety. Zachwycał się również dziełami malarzy: Eugene’a Delacroix i Edouarda Maneta, oraz muzyką Richarda Wagnera. Wszystkie te inspiracje znalazły swoje odniesienie w tomiku poezji z 1857 roku, zatytułowanym przez Baudelaire’a Kwiaty zła.
Tematyka zbioru oburzyła ówczesne władze, które wytoczyły poecie proces o naruszenie moralności społecznej. W odróżnieniu od Gustava Flauberta, przyjaciela Baudelaire’a, którego Pani Bovary spotkała się z podobnymi zarzutami, autor Kwiatów zła usłyszał wyrok skazujący. Baudelaire został zmuszony do usunięcia niektórych wierszy ze zbioru, a do tego nałożono na niego grzywnę pieniężną.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 - 

  Dowiedz się więcej