klp.plArthur był drugim dzieckiem państwa Rimbaud, którzy poza nim mieli jeszcze trójkę potomstwa. Ojciec przyszłego poety, zawodowy żołnierz armii francuskiej, porzucił swoją rodzinę, gdy Arthur miał sześć lat. Dzieci pozostały od tamtej pory pod opieką matki, gorliwej katoliczki. Kobiecie udało się wychować starszego syna i dwie młodsze córki na równie religijnych ludzi, lecz w przypadku Arthura nie powiodła się jej ta sztuka.
Pani Rimbaud zdecydowała się na przeprowadzkę do miejscowości Cours d`Orléans, miasta bardziej rozwiniętego, gdzie nie było tyle biedoty, która mogłaby sprowadzić jej potomstwo na manowce. Kobieta początkowo sama nauczała starszych chłopców w domu, lecz z czasem posłała obydwu do szkoły. Rygorystycznie wymagała od synów by uczyli się na pamięć łacińskich wersów Pisma Świętego. W wieku zaledwie dziewięciu lat Arthur napisał esej składający się z ponad siedmiuset słów, w którym sprzeciwiał się nauczaniu języka łacińskiego w szkołach. Nie lubił się uczyć, przez co często narażał się matce. Kobieta natomiast nie pozwalała swoim dzieciom na odrobinę swobody i nawet gdy synowie mieli po szesnaście i piętnaście lat odprowadzała ich osobiście do szkoły i odbierała ich stamtąd po lekcjach.
Jako dziecko Arthur był bardzo niskim, brązowowłosym i bladym chłopcem. Dopiero gdy zaczął uczęszczać do Collège de Charleville stał czołowym uczniem. Osiągał najlepsze wyniki w ze wszystkich w klasie w niemal każdej dziedzinie. Sukcesy Arthura rozbudziły w jego matce nadzieję, iż zrobi on zawrotną karierę w kościele. Zatrudniła wówczas prywatnego korepetytora, który rozpalił w młodzieńcu miłość do literatury greckiej i klasyki francuskiej. Człowiek ten zachęcił Rimbaud do napisania pierwszego wiersza.
Les Etrennes des orphelines został opublikowany 2 stycznia 1870 w piśmie "Revue pour tous`s". Niecałe dwa tygodnie po tym wydarzeniu w Collège de Charleville pojawił się przyszły mentor literacki Rimbaud – Georges Izambard. Pod okiem mistrza piętnastoletni Arthur napisał wiersz Ophélie, który później uznano za jeden z najlepszych, jakie kiedykolwiek napisał.
Po wybuchu wojny francusko-pruskiej Izambard opuścił Charleville, a osamotniony Rimbaud postanowił uciec do Paryża. Bez żadnych środków finansowych w nowym mieście bardzo szybko popadł w tarapaty i trafił na tydzień do więzienia. Jego zachowanie od roku 1870 bardzo się zmieniło. Stał się prowokacyjny, zaczął pić, kraść, używał wulgarnego języka, zaczął pisywać obraźliwe teksty. Zapuścił też długie włosy i dołączył do Komuny Paryskiej.
Rimbaud pisywał listy do innych poetów, których uważał za interesujących. Wśród nich znalazł się symbolista Paul Verlaine. Wysłał mu dwa swoje wiersze, wśród znalazł się Śpiący w kotlinie. Verlaine zachwycony twórczością młodego poety zaprosił go do swojego domu. W wrześniu 1871, kiedy spotkali się po raz pierwszy, żona Verlain’a była w zaawansowanej ciąży.
Między poetami wybuchł namiętny romans. O ile dla Verlaine’a nie był to pierwszy homoseksualny związek to dla siedemnastoletniego wówczas Rimbaud tak. Ich związek charakteryzował się wielką namiętnością zakrapianą absyntem. Wiadomo też, że nie stronili od haszyszu. Para wywołała wielki skandal wśród paryskiej koterii. Kochankowie postanowili wyjechać do Londynu, czego z czasem Rimbaud pożałował. Verlaine opuścił swoją żonę i synka, na których zwykł wyładowywać swój gniew spowodowany nadużywaniem alkoholu. Kochankowie żyli w biedzie w londyńskm Bloomsbury, a później w Camden Town. Rimbaud spędzał mnóstwo czasu w czytelni bibliotecznej, gdzie mógł liczyć na darmowe przekąski i schronienie przed zimnem. Z biegiem czasu ich związek „wypalał się”.
strona: - 1 - - 2 -
Autor: