Motyw władzy w literaturze

„Odyseja” - Homer opisuje wędrówkę Króla Itaki - Odyseusza, bohatera wojny trojańskiej, męża Penelopy. Odys ukazany zostaje jako władca sprawiedliwy, znakomity wódz, wojownik i żeglarz. Jego odwagę i mądrość ceniła Atena i traktowała jak swego ulubieńca. Odyseusz był niespokojnym duchem, ciekawym świata, chciał poznawać coraz to nowe krainy. Wyróżniał się przy tym zarówno wytrwałością, jak i ostrożnością, nieufnością, umiejętnościami pokonywania przeciwieństw, cierpliwością oraz przebiegłością. Gdy wrócił po wieloletniej tułaczce na Itakę ponownie objął rządy, jako prawowity władca.

„Antygona” – Sofokles porusza między innymi problemy związane ze sprawowaniem władzy. Stawia pytanie czy władza ludzka może być ważniejsza od praw boskich. Władca Teb - Kreon kierując się dobrem państwa, zachowaniem autorytetu władcy, konsekwencja, stosowaniem równego prawa wobec wszystkich obywateli wydał wyrok śmierci na tego, kto pochował zdrajcę Polinejka. Nie zmienił swojego postanowienia, kiedy okazało się, że uczyniła to siostra zabitego – Antygona, tłumacząca swoje postępowanie prawem religijnym, obyczajami, tradycja i więzami rodzinnymi. Kreon zapomniał, że prawo ma służyć ludziom, a władza nie powinna lekceważyć praw boskich i niepisanych norm społecznych.

„Pieśń o Rolandzie” - opisany na przykładzie Karola Wielkiego idealny średniowieczny władca winien mieć pewne cechy nadprzyrodzone: urodzić się w cudownych okolicznościach, mieć wizje, sny, poprzez które Bóg może przemawiać do niego, ponieważ reprezentuje on Stwórcę na ziemi. Musi kochać swych wasali, troszczyć się o ich dobro, bronić ich, być sprawiedliwym. Z jego postawy powinna emanować godność, dostojeństwo, powaga i siła. Cesarz państwa Franków jest bohaterem symbolicznym - majestatycznym i dostojnym starcem, pobożnym wybrańcem Boga, niestrudzonym obrońcą chrześcijaństwa i ucieleśnieniem ideałów walczącego Kościoła. Opisane zostały jego wielkie czyny - spustoszenie Hiszpanii, wzięcie zamków, pogwałcenie miast. Był odważny, troszczył się zarówno o Kościół, jak i poddanych - swój naród. Cechowała go także rozwaga, mądrość. Wyróżniał go sam wygląd zewnętrzny:

„Broda jego jest biała, a głowa całkiem siwa: ciało piękne, postać dumna: kto by go szukał, temu nie trzeba go wskazywać”.

Według Pieśni Karol Wielki osobiście pokonał w pojedynku emira, a otuchy w boju dodawał mu św. Gabriel.



strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 -  - 6 -  - 7 -  - 8 -  - 9 - 

  Dowiedz się więcej