klp.plW czasie podróży Baggins i krasnoludy pokonywali różnego rodzaju przeszkody. Już na samym początku drogi natknęli się na grupę trolli. Wędrowcy uniknęli śmierci dzięki sprytnemu hobbitowi i mądremu Gandlafowi. Z jaskini trolli każdy wziął coś dla siebie – broń, element uzbrojenia, ale przede wszystkim zapasy żywności.
Czarodziej przyprowadził kompanów do miejsca, gdzie mogli odpocząć i zregenerować siły, była to osada elfów – Rivendell. Bilbo i krasnoludy zamieszkali w domu samego króla tych pięknych stworzeń, Elronda, który był dobrym przyjacielem Gandalfa. Po jakimś czasie ruszyli dalej. Przedzierając się przez nieprzyjazne góry, wędrowcy natknęli się na pieczarę, w której postanowili się przespać. Niestety okazało się, że była to jaskinia goblinów.
Jeszcze dalej wędrowców czekały kolejne przeszkody, zanim dotarli do Samotnej Góry. W Mrocznej Puszczy krasnoludy zostały uwięzione przez wielkie pająki, a jeszcze wcześniej cała grupa została uwięziona przez króla leśnych elfów. Z każdej z tych opresji ratunkiem okazywał się spryt i odwaga małego hobbita, który z narażeniem życia niósł pomoc przyjaciołom.
W jaskini goblinów Bilbo znalazł przypadkiem magiczny pierścień, który czynił go niewidzialnym po założeniu na palec. W ten sposób Baggins zdołał uciec istocie imieniem Gollum, do której ów pierścień należał wcześniej. Bilbo bardzo mądrze wykorzystywał magiczny przedmiot. Dzięki niemu wydostał krasnoludy z lochów króla leśnych elfów, a także wydobył je z wielkich pajęczyn w Mrocznej Puszczy. Pierścień okazał się szczególnie przydatny w Samotnej Górze.
Gdy już tam dotarli, Bilbo przeszedł wąskim tunelem do serca kopalni, gdzie spoczywał wielki skarb krasnoludów, a także pilnujący go smok. Hobbit zdołał wykraść mały złoty pucharek, po czym pośpieszył pokazać go kompanom, przez co niechcący obudził Smauga. Rozwścieczony smok zaatakował pobliskie miasto Esgartoh zamieszkałe przez ludzi sądząc, że złodzieje pochodzili właśnie stamtąd. W osadzie na Smauga oczekiwał dzielny mężczyzna imieniem Bard, który dzięki podpowiedzi małego drozda wiedział, że czułe miejsce poczwary znajduje się pod lewą piersią. Wystrzelona przez człowieka strzała trafiło dokładnie w śmiertelny punkt. Smaug zdążył jeszcze przed śmiercią spalić miasto, lecz większość jego mieszkańców przeżyła.
Po tym heroicznym akcie mieszkańcy Esgaroth chcieli okrzyknąć Barda swoim królem, lecz władca miasta zadecydował, że mężczyźnie powierzona zostanie osada Dal, położona u zbocza Samotnej Góry. Wieść o śmierci smoka rozniosła się bardzo szybko po okolicy. Mieszkańcy Esgaroth postanowili wyruszyć do skarbca Smauga, by zająć jego skarb.
Krasnoludy były jednak szybsze i natychmiast zajęły Samotną Górę. Wkrótce u jej bram stanęli ludzie i leśne elfy, domagając się swojej sprawiedliwej części skarbu smoka. Jednak Dumny Thorin nie miał zamiaru się z nikim dzielić. Dla Dębowej Tarczy najcenniejszym skarbem Samotnej Góry był Arcyklejnot, będący własnością jego przodków. Zależało mu na nim bardziej, niż na wszystkich innych szlachetnych kamieniach i złocie razem wziętych. Jednak Bilbo, który odnalazł Arcyklejnot i schował go w kieszeni, postanowił, że odda go Bardowi, by ten wykorzystał go jako kartę przetargową w pertraktacjach z Thorinem.
Baggins za wszelką cenę chciał uniknąć walki. Jednak do bitwy doszło, ponieważ od dłuższego czasu za bohaterami podążała wielka armia goblinów i wargów – wielkich wilków. Pojawienie się nowego przeciwnika powoduje, że krasnoludy, elfy leśne i ludzie łączą szyki. Bitwa pod Samotną Górą przeszła do historii jako „bitwa Pięciu Armii”. Walka była zacięta, ale dzięki pomocy wielkich orłów, a następnie Boerna (człowieka-niedźwiedzia), oddziały goblinów zostały pokonane.
Na skutek poniesionych obrażeń zaraz po walce zmarł Thorin. Jeszcze przed śmiercią krasnolud poprosił Bagginsa o przebaczenie. Wkrótce po tym Bilbo i Gandalf udali się w podróż powrotną do Hobbitonu. Wracali tą samą drogą, lecz krajobraz wydawał się być znacznie bardziej przyjazny.
Po ponad roku nieobecności Bilbo powrócił do swojej wioski. Ku swojemu zdziwieniu odkrył, że oficjalnie uznano go za zmarłego. Z tego też powodu wiele z jego własności trafiła w ręce chciwych kuzynów i dalekich krewnych. Kilka lat zajęło Bagginsowi uporządkowanie wszelkich spraw papierkowych związanych z jego rzekomą śmiercią. Hobbit stracił niemal całą swoją reputację, lecz nie zależało mu na odbudowywaniu jej, ponieważ
„odtąd cieszył się przyjaźnią elfów, szacunkiem krasnoludów, czarodziejów i wszystkich tym podobnych osób, które odwiedzały jego rodzinną okolicę”.
Autor: