klp.pl”Przed Breughelem starszym” Aleksander Wat przywołuje postać Breughela by wypowiedzieć swoje myśli. Wat podkreśla przede wszystkim wartość pracy, która, szczególnie w trudnych czasach jest ratunkiem i błogosławieństwem. Wiersz jest także wizją XX wieku oraz refleksją nad tym, że życia nie sposób w pełni wykorzystać, a śmierć jest jak morze – pochłania ”niespełna trzy miliardy istot, z których każda mogłaby niczym Ikar wznosić się ku słońcu”.
”Prawa i obowiązki” Tadeusz Różewicz nawiązuje do obrazu Breughela ,„Upadek Ikara”. Pierwsza część utworu to sprzeciw wobec niedostrzegania tragedii Ikara. Podmiot liryczny twierdzi, że ma prawo i obowiązek „krzyczeć na oracza patrz patrz słuchaj pniu”. W drugiej części pojawia się jednak refleksja, że inni ludzie mają własne życie i pracę, choć może nie tak wzniosłe jak bohatera mitu, ale
„przygoda Ikara nie jest ich przygodą”. Mimo iż Ikar umiera, życie toczy się dalej.
”Ikar” Jarosław Iwaszkiewicz nawiązał do obrazu Pietera Breughela aby ukazać tragedię ludzką niezauważoną przez otoczenie. Początek opowiadania to refleksja na temat obrazu. Autor opisuje ostatnią scenę mitu – upadek Ikara, podkreślając, że nikt nie zauważa jego śmierci – ani oracz, ani pasterz, ani płynący na statku żeglarz. Ta scena przypomina mu o sytuacji z okupowanej Warszawy, kiedy to kilkunastoletni chłopiec – Michaś – zaczytany w książce nie zauważył jadącej ulicą karetki gestapo. Niemcy nie słuchając jego tłumaczeń wepchnęli go do wozu i odjechali w kierunku alei Szucha. Autor zastanawia się „iluż było takich jak mój Ikar, co tonęli w morzu zapomnienia z okrutnego w swej bezmyślności powodu”.
”Dedal i Ikar” Zbigniew Herbert przedstawia swój sposób rozumienia historii Dedala i Ikara. Jego upadek nie jest, jak twierdzi autor, spowodowany zbytnią brawura, ale tęsknotą za ziemią, ogromnym do niej przywiązaniem. „Ramiona bolą od bicia w próżnię” w wypowiedzi Ikara przedstawia rozczarowanie przez nie osiągnięcie swoich marzeń, a personifikacja „nogi drętwieją i tęsknią do kolców... ” i epitet wzmocniony oksymoronem „...zakłopotany cały w ciemnych promieniach ziemi”, uwypuklają tęsknotę za trudem życia na ziemi. Normalne ziemskie życie boli, lecz zarazem daje nam pewność i bezpieczeństwo.
”Ikar” Stanisław Grochowiak pytając o wartość piękna, przyrównuje mitologicznego Ikara do muchy. Ukazuje, że to co naturalne, codzienne może być również piękne. Krytykuje to, że piękne ma być wzniesienie się Dedala i Ikara w przestworza. Pyta ironicznie czy dla spracowanej, przeciętnej kobiety pięknem byłoby wzniesienie się z balią w chmury.
”Musée des Beaux Arts” W.H. Auden powołuje się na obraz Breughela, przedstawiając jednak upadek Ikara jako klęskę jedną z wielu. Tłumaczy, że w obliczu wielu śmierci los Ikara jest mało ważny, a na obrazie Breughla ”wszystko spokojnie odwraca się od nieszczęścia”
”Wciąż o Ikarach głoszą” Ernest Bryll zawiera w swoim wierszu apologię zdrowego rozsądku, praktyczności, przeciwstawiając je postawie Ikara. Twierdzi, że bohaterem literatury powinien być Dedal, który osiągnął cel, a nie lekkomyślny i nierozumny Ikar. Porównuje lot Ikara do lotu ćmy, dyskredytując jego czyn. Postawie Ikara przeciwstawia zdrowy rozsądek, praktycyzm Dedala:
„(...) że nie gapićGrochowiak twierdzi, że przywoływanie postaci Ikara, jest zgubną w skutkach apoteozą śmierci. A jego wyczn należy nazwać raczej głupim niż odważnym.
trzeba się nam w Ikary, nie upadkiem smucić
- choćby najwyższy...
A swoje ucapić.”
Autor: