Cierpienie w literaturze

”Wieża” - G. Herling-Grudziński w swym opowiadaniu przedstawia na kilku planach narracyjnych (kompozycja szkatułkowa) historię trędowatego Lebrossa oraz nauczyciela gimnazjum. Lebrosso, mieszkaniec Wieży Strachu, skazany jest przez swoją chorobę na cierpienie i umieranie w odosobnieniu. Po śmierci siostry, ostatniej bliskiej mu osoby, postanawia w buncie i rozpaczy spalić wieżę. Znajduje jednak list siostry proszącej go o wytrwanie w pokorze, cierpliwości i wierze. Od tego momentu z godnością znosi swe cierpienie. Nauczyciel gimnazjalny inaczej zachowuje się wobec cierpienia i samotności. Po tragicznej śmierci najbliższych i nieudanej próbie samobójczej pogrąża się w beznadziejności, twierdząc, że żyje, dlatego, bo nie może umrzeć. Utwór ten ujmuje również symbolicznie obraz ludzkiego życia pełnego mozołu i cierpienia, opisując posąg kamiennego pielgrzyma z ziemi kieleckiej. Co roku przesuwa się on o odległość ziarnka maku w stronę Szczytu Świętego Krzyża. Kres jego wędrówki ma wyznaczać koniec świata.

”Zdążyć przed panem Bogiem Hanna Krall w rozmowie z Markiem Edelmanem przedstawia postawę uczestników powstania w getcie warszawskim. Gniew przeciw masowej zagładzie, cierpieniu, złu świata wojennego, niemożność przebaczania oprawcom, miłość życia zmusiły ich do podjęcia walki nie o istnienie, lecz o godność. Ich heroizm miał odcień tragiczny. Walczyli, mimo świadomości klęski, poczucia beznadziejności.

”Wiersze” – H. Poświatowska opisuje swoje cierpienie spowodowane śmiertelną chorobą oraz nieudanym życiem osobistym, a także przemijaniem życia. Świadomość śmierci jest tym bardziej bolesna, że dla bohaterki wierszy stanowi ona ostateczny koniec istnienia.

”Pan Cogito rozmyśla o cierpieniu” – Z. Herbert wspomina, że w obliczu cierpienia należy zachować postawę wyprostowaną, która polega na zachowaniu godności i odwagi, niezależnie od sytuacji oraz postaw innych ludzi (klęczących, leżących w prochu, odwróconych plecami do świata wartości).

” należy zgodzić się
pochylić łagodnie głowę
nie załamywać rąk
posługiwać się cierpieniem w miarę łagodnie
jak protezą
bez fałszywego wstydu

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 - 

  Dowiedz się więcej