Renesansowy monastycyzm - jezuici

Monastycyzm to styl życia klasztornego. Średniowiecze pozostawiło dwa modele: franciszkański oraz dominikański. Pierwszy charakteryzował się pogodnym nastawieniem do służby bliźniemu, dążeniem do prostoty i ubóstwa. Franciszkanizm pogłębiał radość życia na wzór Chrystusa. Dominikanie stanowili zaś wzór surowej wiary, rozwoju intelektualnego, dbałości o dobra kościelne oraz tępienia herezji (inkwizycja).

W czasach reformacji i humanizmu pojawiła się potrzeba nowego zakonu. Ignacy Loyola z Hiszpanii stworzył model indywidualnych ćwiczeń duchowych. Założył on Towarzystwo Jezusowe – zakon jezuitów. Jezuici nastawieni byli na życie nie w klasztorach, ale wśród ludzi świeckich. Powstawały liczne kolegia jezuickie, które z czasem zaczęły kształcić lepiej niż uniwersytety. Jezuici interpretowali Antyk przez pryzmat chrześcijaństwa. Uważa się ich za twórców humanizmu katolickiego.

  Dowiedz się więcej