Petrarkizm

Francesco Petrarka żył w latach 1304-1374 na terenach dzisiejszych środkowych Włoch i Prowansji. Uważa się go za jednego z pierwszych poetów renesansowych, a przede wszystkim za wskrzesiciela humanizmu oraz wielkiego propagatora powrotu do wzorców klasycznych i antycznych do literatury. To głównie dzięki jego działalności naukowej i artystycznej świat na nowo odkrył dzieła Horacego, Cycerona czy Owidiusza. Petrarka uchodził także za mistrza mowy łacińskiej, chociaż za życia znacznie większą sławę i uznanie przyniosły mu dzieła pisane w języku pospolitym, określanym mianem „volgare”.



W pracy „Wykłady o literaturze na Zachodzie i w Polsce. Renesans” Witold Nawrocki pisze o Petrarce:

„Umiał dbać o sławę i rozgłos; był intelektualistą dbającym o posiadanie i rangę. Bez przesady można powiedzieć, że sam siebie współtworzył, a wiele jego utworów cieszyło się wielkim uznaniem jeszcze przed ich publikacją (…). Żyć – oznaczało dla niego studiować starożytnych, pisać listy, traktaty i wiersze, mówić i bywać, służyć mecenasom, których traktował jak sobie równych, co często zdało mu się pochlebstwem. Nie politykował, co najwyżej pełnić funkcje dyplomatyczne, nie zniżył się do „zdrady ludzi wykształconych”, czyli do bezpośredniej działalności publicznej”

(W. Nawrocki, „Wykłady o literaturze na Zachodzie i w Polsce. Renesans”, Piotrków Trybunalski 1998, s. 16). Dla zapewnienia sobie dostatniego i spokojnego życia przyjął święcenia kapłańskie.



Powszechnie uważa się, że Petrarka zapoczątkował proces „wydobywania” kultury europejskiej z mroków średniowiecza, określanego jako czasy barbarzyństwa. Dzięki jego działalności i twórczości powrócono do dawnych, zapomnianych już, źródeł piękna i mądrości. Za jego sprawą renesans stał się epoką studiowania ludzkości. Przypomnijmy, że odkąd w 313 roku cesarz Konstantyn I Wielki przyjął chrześcijaństwo, całe Imperium, a co za tym idzie Europa, odwróciło się od rzymskiego i antycznego dorobku kulturowego. Przez blisko tysiąc kolejne pokolenia skutecznie zacierały antyczne korzenie filozofii, sztuki czy nauki, pogrążając się w mroku i ciemnościach średniowiecza.



Uduchowiony poeta żarliwie interesował się rzymską literaturą. Pasjonowały go zwłaszcza dzieła Cycerona. Dzięki zajmowanej pozycji Petrarka podróżował po całej Europie, gdzie co rusz odnajdywał kolejne antyczne rękopisy, które namiętnie studiował. Pasjonowały go one pod każdym względem, zarówno w formie, jak i w treści. Dzieła te były zupełnie inne od tych, zdominowanych przez tematykę chrześcijańską, które powstawały w średniowieczu.



strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 - 

  Dowiedz się więcej