klp.plNowy Testament - król Herod zaproponował licznie zgromadzonym gościom występ swej młodej pasierbicy Salome - wybitnej tancerki. Jej taniec tak zachwycił publiczność, że wyprosiła u króla nagrodę dla dziewczyny. Ta za namową okrutnej matki Herodiady zażądała głowy Jana Chrzciciela. Postać tańczącej Salome chętnie przedstawiali twórcy przełomu XIX i XX wieku, wówczas stała się symbolem femme fatale.
„Makbet” - William Szekspir przedstawia Lady Makbet jako kobietę bezwzględną, stanowczą i silną psychicznie. Z żelazną konsekwencją dąży do realizacji raz założonego celu, liczy się dla niej tylko skuteczność, odrzuca wszelkie skrupuły, moralne dylematy, rozterki. Kieruje postępowaniem męża, gdy jednak traci wpływ na Makbeta przeżywa silne załamanie i popełniła samobójstwo. Na początku rządów Makbeta jego żona jest osobą zdumiewająco silną psychicznie, wkrótce popada w obłęd, ma lunatyczne sny. To zbrodnia niszczy jej mocną konstrukcję psychiczną. Lady Makbet odwołuje się do sił piekielnych i zostaje przez nie opętana. Przepowiednia czarownic idealnie trafiała w ambicje, aspiracje Lady Makbet - stąd tak chętnie i szybko w nią uwierzyła. Wiedziała przy tym, że jej udział w zbrodni jest gwarancją powodzenia intrygi. Rozumiała, iż losowi należy pomóc. Działała zgodnie z planem, bez roztrząsania moralnych wątpliwości. Z wyrachowaniem, stale czuwała nad biegiem zdarzeń. Była żądna władzy, a odsunięcie przez męża słusznie pojmowała jako utratę wpływów i znaczenia. Lady Makbet ze złej, zimnej kobiety staje się nieszczęśliwą, chorą psychicznie, odtrąconą, niepotrzebną żoną. W Lady Makbet można widzieć nie tylko kobietę opętaną przez zło, ale i trzeźwą, inteligentną realistkę instrumentalnie traktującą męża.
”Cierpienia młodego Wertera” - J.W. Goethe opisuje losy młodego, nadwrażliwego bohatera, nieszczęśliwie zakochanego w Lotcie – romantycznej muzie, narzeczonej swojego przyjaciela, Alberta. Lotta to symbol nieosiągalnej, przeznaczonej innemu kochanki, która swego adoratora prowadzi do zguby. Choć myśli podobnie jak Werter, poddaje się woli rodziny i wychodzi za mąż za kogoś innego. Nieszczęśliwie zakochany, zrozpaczony Werter, znajdując się w sytuacji bez wyjścia, żegna się z Lottą i odbiera sobie życie strzałem z pistoletu.
„Lilie” – Adam Mickiewicz wykorzystuje znaną pieśń ludową o zabiciu męża przez niewierną żonę. „Pani zabija Pana” wracającego z wyprawy wojennej. Grzebie go, a na grobie sadzi lilię. W „Liliach” motywem zbrodni jest obawa Pani przed karą za cudzołóstwo - w czasie nieobecności męża żona nie była mu wierna. Jednak zbrodnia nie uchodzi morderczyni na sucho, zostaje dotkliwie ukarana, a wraz z wiarołomną żoną pod ziemię zapadną się również i zdradzieccy bracia zabitego Pana. Mickiewicz w swej balladzie stworzył świetne studium psychologiczne - znakomity wizerunek kobiety dręczonej wyrzutami sumienia i strachem przed zdemaskowaniem.
„Balladyna” - Juliusz Słowacki ukazuje wiejską dziewczynę, córkę biednej wdowy, siostrę Aliny, kochankę Grabca. Kiedy za sprawą Goplany, w domu sióstr pojawił się hrabia Kirkor, Balladyna zabija siostrę i podstępem zyskuje miłość możnego pana. Tak zaczęła się wielka kariera Balladyny, oraz droga zbrodniczych występków, nieprawości, życia jakby nie było Boga. Poślubiwszy hrabiego, bohaterka wyrzeka się matki, odtrąca dawnych znajomych, spiskuje przeciw mężowi. Pod przepaską ukrywa krwawe znamię na czole - piętno popełnionej zbrodni. Żądny władzy Kostryn, dowódca zamkowej straży, staje się jej wspólnikiem. Mordując Grabca, wchodzi w posiada nie świętej korony Popielców, pokonuje oddziały Kirora. Balladyna, nie chcąc dzielić władzy podaje truciznę sprzymierzeńcowi i obejmuje tron. Przysięga rządzić sprawiedliwie, a panowanie rozpoczyna - zgodnie ze zwyczajem - od osądzenia zbrodni. Wydawszy trzy razy wyrok na siebie ginie od uderzenia pioruna. Balladyna to osoba bezwzględna, władcza, przebiegła, uparta, zdolna do każdej podłości. Mimo to, odczuwa wyrzuty sumienia, obawia się ujawnienia zbrodni. Tę mroczną postać trzeba uznać za nie tylko bezgranicznie złą zbrodniarkę rodem z baśni, lecz również za bohaterkę tragiczną, demoniczną.
„Lalka” – Bolesław Prus nakreślił portret Izabeli Łęckiej – obiektu zauroczenia Wokulskiego. Jest ona rozkapryszoną arystokratką, lekceważy uczucie kupca, skazując go na cierpienia spowodowane niespełnioną miłością. Jedna z wersji interpretującej tytuł powieści odnosi się do postaci Łęckiej, która, podobnie jak lalka, jest w środku pusta.
„Chłopi” - Władysław Stanisław Reymont ukazuje postać Jagny Pacześ (Borynowej). W zasadzie całe jej postępowanie to następstwo ogromnej podświadomej energii życia, której Jagna biernie się poddawała. Spośród wielu zalotników wybrała żonatego Antka, ale, pozostając bezwolna, zdominowana przez matkę i żądna bogactwa, zgodziła się bez oporu na ślub ze starym, ale mogącym imponować kobietom Boryną. Zdradzając męża przekroczyła granice moralne wyznaczone przez wiejską społeczność, za co została okrutnie ukarana, poddana samosądowi. Poniżona, doświadczywszy ostracyzmu, szukała schronienia u brata Szymka. Jagna nie była kobietą złą, wstydziła się niektórych swych postępków, obawiała wiejskiej opinii, chociaż nie podzielała moralnych zasad uznawanych przez społeczność, w której przyszło jej żyć. Nie umiała oprzeć się pokusom, nie czuła więzi z gromadą i nie zabiegała o jej akceptację. Pozostawała inna, odmienna od wiejskich kobiet. Była niczym fatum przynoszące nieszczęście sobie i wiążącym się z nią mężczyznom. Ta postać może być uznana za młodopolską femme fatalne - kobietę fatalną, niszczącą życie mężczyzn, odbierającą serce, burzącą spokój duszy, łamiącą kariery. Jagna jest postacią samotną, tragiczną, odrzuconą przez wiejską społeczność w rzeczywistości nie za swe winy, ale ukaraną za wszystkie nieszczęścia spadające na Lipce.
„Nana” – Emil Zola tytułową bohaterką czyni córkę praczki, grającej w marnej operetce, jednak odznaczającej się nieprzeciętnym seksapilem. Niekochana i niekochająca nikogo, wykonuje swój zawód kurtyzany, niszcząc każdego mężczyznę, który pragnie się z nią związać. Jest „królową wśród ladacznic”, femme fatale, doprowadzającą zakochanych w niej mężczyzn do bankructwa, a nawet samobójstwa. Symbolizuje zepsucie i zgniliznę Drugiego Cesarstwa, piękny kwiat wyrastający w gnoju, czarownicę niszczącą dusze i reputacje mocą swej płci. Umiera opuszczona i samotna na ospę.
„Mistrz i Małgorzata” – Michaił Bułhakow opisuje piękna, dobrze sytuowaną, choć znudzoną swoim życiem Małgorzatę. Romans z Mistrzem rozpoczyna nowy etap w jej życiu. Staje się czarownicą latającą na miotle, a następnie zostaje królową balu u szatana. Łączy dwa światy: magiczny i rzeczywisty. Jest jednocześnie niewierna żoną i najwierniejsza kochanką. Symbolizuje miłość zwyciężająca zło, zniszczenie i niemoc.
„Lolita” - Vladimir Nabokov w swej powieści opisuje romans dwunastoletniej „nimfeczki” z profesorem Hubertem.
Autor: