klp.pl
Dobrze wiedzieć
Chociaż personifikacja do złudzenia przypomina animizację (a jej cel jest niemal identyczny), to warto umieć odróżniać od siebie te dwa środki stylistyczne. I tak jak animizacja nadaje przedmiotom lub zjawiskom cechy wszystkich istot żywych, tak personifikacja nadaje im cech znanym wyłącznie ludziom.
Chociaż personifikacja do złudzenia przypomina animizację (a jej cel jest niemal identyczny), to warto umieć odróżniać od siebie te dwa środki stylistyczne. I tak jak animizacja nadaje przedmiotom lub zjawiskom cechy wszystkich istot żywych, tak personifikacja nadaje im cech znanym wyłącznie ludziom.
Rolą personifikacji w literaturze jest nie tylko wprowadzenie dynamiki do tekstu czy opisu, ale również możliwość uczynienia z idei czy pojęć bohaterów poezji lub prozy. Na przykład słowami "miłość do mnie przemówiła", można pokazać w sposób barwny, ciekawy i obrazowy, że ktoś się zakochał. Miłość do mnie przemówiła brzmi znacznie bardziej wzniośle niż zwykłe "zakochałem się".
Przykład z literatury:
Są ludzie i losy, o których bez spoczynku długo mówić nie mogą takie nawet jak ja dęby silne.
To fragment noweli „Gloria victis” autorstwa Elizy Orzeszkowej. Mówienie przypisane jest wyłącznie ludziom – u Orzeszkowej nabierają nie tylko ludzkich umiejętności, ale też ludzkich cech.
Przykład personifikacji z mowy potocznej:
Wygrałem na loterii. W końcu los się do mnie uśmiechnął.
Jak wiemy, uśmiechać mogą się wyłącznie ludzie. Właśnie dlatego uśmiechnięty los (czyli określenie pomyślności, chwilowy łut szczęścia) jest potocznie stosowaną przez nas personifikacją.